تحريري نو از استصحاب استقبالي

احراز وضعيت پديده‌ها در زمان آينده، آثار پردامنه‌اي در حوزۀ فقاهت دارد و قطع و يقين به‌عنوان يگانه راه معرفي‌شده براي وصول به آن، فاقد سازوكار منضبط و نيز غالباً دست‌نيافتني است. استصحاب استقبالي مسئله‌اي است برآمده از اين نياز كه رسالت خود در احراز وضعيت آينده را باتوجه‌به حالت كنوني پديده‌ها انجام مي‌دهد.تكيه بر روش اسنادي و تعامل هم‌زمان با مدارك وحياني، عقلاني و عرفي، مسير پژوهش پيرامون استصحاب استقبالي را هموار مي‌سازد و تنها مستند اعتبار اين اصل، اطلاق «عدم جواز نقض يقين به شك» است. مسئلۀ مهم در فرض حجيت، آن است كه در صورت تفاوت مدارك اعتبار استصحاب استقبالي و استصحاب حالي، رأي به حجيت نهادي عام و مصداق‌بودن هر دو استصحاب براي آن نهاد اشتباه است.پربسامدترين كاركرد طرح‌شده براي اين استصحاب، مسئلۀ «جواز بدار» است. در كنار آن «احراز عدالت»، «عدم وجوب تعلم احكام غيرمبتلابه»، «عدم وجوب فوري مبادرت به امتثال واجبات موسع» و بسياري موارد ديگر را هم مي‌توان به‌عنوان مصاديقي از ثمرات اين استصحاب معرفي كرد.