بررسي تغييرات لكه‌هاي داغ شهر تهران و اقمار براساس نوع كاربري اراضي و نقش آن در مخاطرات حرارتي شهري

شهرنشيني و فعاليت‌هاي بشري بر روي اقليم شهرها و به وضوح بر روي دماي هواي نزديك به سطح اثر مهمي دارد. در تهران و اقمار آن عواملي از قبيل منطقه اقليمي، فصل، زمان روز و رژيم‌هاي باد، توپوگرافي،وسعت محيط شهري،تراكم جمعيت،فعاليت ساكنين ساختار پوشش گياهي و فرم فيزيكي شهري در شكل‌گيري جزاير حرارتي شهري نقش اساسي دارند. جزيره حرارتي بعنوان يكي از مخاطرات محيطي، گروههاي آسيب پذير را درمعرض خطر قرار مي دهد. هدف از اين پژوهش بررسي تأثير نوع كاربري اراضي و پوشش زمين بر جزيره حرارتي تهران و اقمار آن مي‌باشد. به منظور بررسي فضايي ياخته‌هاي بدست آمده و استخراج جزيره حرارتي، از تحليل نقشه‌هاي لكه‌هاي داغ و توليد نقشه‌هاي كاربري اراضي با 7 كلاس و رابطه آن‌ها باهم براي سال‌هاي 2015-2001 استفاده شد. نتايج نشان داد تهران با وجود داشتن بيشترين مساحت مناطق مصنوع، در مقايسه با شهرستان‌هاي ري، رباط‌كريم و اسلامشهر از جزاير حرارتي كوچكتر و تعداد لكه‌هاي داغ كمتري برخوردار است. از سوي ديگر پراكندگي و وسعت سطوح سرسبز در مقايسه با ايجاد سطوح جنگلي و درختكاري شده به صورت محدود در يك مكان، نقش مؤثرتري در كاهش جزيره حرارتي دارد.