تاثير غيبت از كار كوتاه مدت و بلند مدت بر شاخص توانايي انجام كار

زمينه و هدف : غيبت از كار ناشي از بيماري يك مشكل بزرگ اقتصادي اجتماعي است و هزينه هاي زيادي را به جوامع تحميل مي كند؛ از اين رو طي سال هاي اخير مورد توجه زيادي قرار گرفته است.غيبت از كار داراي شرايط پيچيده بوده و علل متعددي دارد. غيبت از كار طولاني مدت، كارفرما را مجبور به واگذار كردن وظايف كارگر غايب به ساير كارگران يا جايگزين كردن كارگر مي كند. علاوه بر اين، مطالعات قبلي نشان مي دهد كه احتمال بازگشت به كار با افزايش مدت زمان غيبت از كار كاهش پيدا مي كند. توانايي باقي ماندن در كار و اداره كردن نيازهاي كاري به عنوان توانايي انجام كار مطرح شده است كه در واقع تعادلي بين منابع كارگري و نيازهاي كاري است در مطالعات مختلف كاهش امتياز WAI (Work ability index) در همراهي با افزايش بروز غيبت از كار و افزايش مدت غيبت گزارش شده است. هدف اين مطالعه تعيين تاثير غيبت از كار كوتاه مدت و بلند مدت بر شاخص توانايي انجام كار است. روش بررسي : اين مطالعه به صورت مقطعي بر روي 806 كارگر يك كارخانه ي توليد قطعات خودرو انجام شد. از كارگران درخواست شد كه يك پرسش نامه كه توانايي انجام كار را با استفاده از ( workability index) WAI اندازه گيري مي كند، تكميل كنند و اطلاعات مربوط به تعداد روزها و دوره هاي غيبت از كار و اطلاعات دموگرافيك افراد نيز جمع آوري شد. امتياز WAI در كارگران داراي غيبت كوتاه مدت، بلند مدت و مجموع اين دو ، با كارگران بدون غيبت مقايسه شد. يافته ها:تمام افراد مورد مطالعه مرد بودند. ميانگين امتياز WAI ، 42.19±4.37 بود. آناليز داده هاي مربوط به غيبت از كار نشان داد كه 55.3 درصد از افراد، غيبت از كار ناشي از بيماري داشتند و از اين تعداد 61.9 درصد مربوط به غيبت كوتاه مدت (كمتراز 3روز) و 38.1 درصد مربوط به غيبت بلند مدت (3 روز و بيشتر) بود. ميانگين مدت زمان غيبت از كار در گروه با غيبت كوتاه مدت 0.498 ±1.44 و در گروه با غيبت بلند مدت 14.42 ±8.57 بود. ميانگين و انحراف معيار امتياز WAI ، 42.19±4.37 بود. ميانگين امتياز كلي WAI در افراد سيگاري كمتر از افراد غير سيگاري بود (4.8 ±41.0 در مقابل 4.2 ±42.4 ، 0.001 Pvalue). افراد داراي شاخص توده بدني بالاتر، امتياز WIA كمتري داشتند ( BMI كمتر از 25 : 4.3 ±42.5 در مقابل 25 ≤BMI 41.9±4.3، 0.049=Pvalue ). امتياز WAI در جمعيت مورد مطالعه بر اساس سن، سابقه كار، تحصيلات، شيفت كاري و گروه كاري تفاوت معني داري نداشت. ميانگين (انحراف معيار) امتياز WAI در كارگران داراي غيبت كوتاه مدت، بلند مدت و مجموع اين دو به ترتيب (3.97)41.97، (5.30)40.62 ، (4.56)41.45و در كارگران بدون غيبت (3.93) 43.09 بود. WAI در كارگران داراي غيبت كمتر از گروه بدون غيبت (OR=2.79; 95% CI=1.63-4.76 and P-value 0.001) و دربين افراد داراي غيبت، دركارگران با غيبت بلندمدت كمتر از غيبت كوتاه مدت بود (OR=3.06; 95% CI=1.74-5.36 and p 0.001). پس از تعديل اثر ساير متغيرها ، همراهي بين WAI و غيبت از كاردر دو گروه با و بدون غيبت و همچنين بر اساس غيبت كوتاه و بلند مدت، همچنان به صورت معني داري وجود داشت (به ترتيب 0.019 ،0.001 Pvalue). نتيجه گيري: يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد كه WAI مي تواند با غيبت از كار كوتاه مدت و بلند مدت همراهي داشته باشد و مي توان از آن به عنوان ابزاري ساده و مفيد جهت شناسايي كارگران در معرض غيبت از كار استفاده كرد.