تاثير هم‌زمان تمرين استقامتي جسماني و مغزي بر ميزان خستگي و تحمل ورزشي افراد فعال

زمينه و هدف: به نظر مي رسد تركيب تمرين مغزي و تمرين جسماني بدليل كاهش ميزان درك تلاش در حين عملكرد استقامتي، از تمرين جسماني تنها موثرتر است. بر همين اساس هدف از تحقيق حاضر بررسي تاثير تمرين استقامتي جسماني به همراه تمرين مغزي بر ميزان خستگي تحمل ورزشي افراد فعال بود. روش تحقيق: تعداد 20 داوطلب سالم (14 مرد و 6 زن) به دو گروه تمرين استقامتي جسماني+تمرين استقامتي مغزي و تمرين استقامتي جسماني تقسيم شدند. دو گروه در هر جلسه 60 دقيقه با شدت 75-60 درصد ضربان قلب ذخيره بر روي چرخ كارسنج ركاب زدند. گروه تمرين مغزي در حين ركاب زدن يك تلاش ذهني را نيز انجام دادند. دو گروه هر هفته 3 تا 4 جلسه به مدت 24 جلسه تمرين كردند. حداكثر اكسيژن مصرفي با استفاده از يك آزمون فزآينده و تحمل ورزشي افراد با استفاده از يك آزمون وامانده‌ساز با بار ثابت، قبل و بعد از دوره تمرين اندازه‌گيري شد. درك تلاش و ضربان قلب در طول آزمون زمان رسيدن به واماندگي ثبت شد. داده‌ها با روش آماري تحليل واريانس با عامل بين گروهي تجزيه و تحليل شدند (p˂0/05). يافته‌ها: حداكثر اكسيژن مصرفي در هر دو گروه به‌طور معني‌داري افزايش يافت (p =0/01). با اين وجود، زمان رسيدن به واماندگي در گروه تمرين استقامتي جسماني + تمرين استقامتي مغزي نسبت به گروه تمرين استقامتي جسماني به‌طور معني‌داري افزايش يافت(p =0/01)هم‌چنين تمرين استقامتي جسماني + تمرين استقامتي مغزي نسبت به تمرين استقامتي جسماني ميزان درك تلاش را در آزمون وامانده‌ساز به‌طور معني‌داري كاهش داد (P˂0/05)نتيجه گيري: نتايج اين تحقيق نشان مي‌دهد تركيب تمرين مغزي و جسماني از طريق كاهش درك تلاش بيشتر، كارآيي بهتري براي افزايش عملكرد استقامتي نسبت به تمرين جسماني دارد.