تاثير 8 هفته تمرين مقاومتي با دو شدت مختلف بر سطوح پلاسمايي رزيستين و مقاومت به انسولين در زنان سالمند چاق

زمينه و هدف: رزيستين يكي از آديپوكاين‌‌هاي مترشحه از بافت چربي است كه نقش مهمي در چاقي و مقاومت به انسولين ايفا مي‌‌كند. هدف از اجراي مطالعه حاضر، بررسي تاثير 8 هفته تمرين مقاومتي با دو شدت مختلف بر سطوح رزيستين و مقاومت به انسولين در زنان سالمند چاق بود. روش تحقيق: تعداد 30 زن سالمند چاق (ميانگين سني 3.64±64.5 سال و شاخص توده بدن 1.02±31.8 كيلوگرم/مترمربع) به صورت تصادفي در سه گروه 10 تايي شامل گروه كنترل، تمرين مقاومتي با شدت كم و تمرين مقاومتي شديد تقسيم‌‌بندي شدند. تمرين مقاومتي شديد (80 درصد يك تكرار بيشينه) و تمرين مقاومتي با شدت كم (30 درصد يك تكرار بيشينه) به مدت 8 هفته و 3 جلسه در هفته اجرا شد و گروه كنترل در هيچ تمرين ورزشي شركت نكرد. خونگيري در دو مرحله پيش آزمون و پس آزمون صورت گرفت و در ادامه سطوح رزيستين و ميزان مقاومت به انسولين اندازه‌‌گيري شد. سپس داده‌‌ها با آزمون تحليل كوواريانس و آزمون توكي در سطح معني داري 0.05 p تجزيه و تحليل گرديد. يافته‌‌ها: تغييرات رزيستين بين گروه‌‌هاي مختلف معني دار نبود (0.29=p)؛ با وجود اين، كاهش معني دار مقاومت به انسولين و درصد چربي بدن در گروه تمرين مقاومتي با شدت كم و شديد در مقايسه با گروه كنترل مشاهده شد (0.001=p). نتيجه‌‌گيري: تمرين مقاومتي با شدت هاي كم و زياد و مستقل از تغييرات در سطوح رزيستين، با تغييرات مطلوبي در وضعيت متابوليك زنان سالمند چاق همراه است.