ديدگاه تقوم درباره شخص انسان

Associate Professor, Faculty of Theology, Tehran University, Tehran , Iran.

بيكر بر أساس ديدگاه تقوم، ادعا مي كند كه اشخاص انسان اساسا نه نفس مجردي دارند (مجردانگاري) و نه صرفا حيوان اند (حيوان انگاري). اشخاص انسان بخشي از جهان طبيعي‌اند، اما بخشي متمايز. آنچه موجب مي شود چيزي شخص باشد منظر اول شخص است. نوزاد انسان در ابتدا داراي آگاهي است و در مسير رشد، خودآگاهي مي يابد و مي تواند خودش را از منظر اول شخص درك كند و مادام كه منظر اول شخص دارد باقي مي ماند. شخص با بدنش اين هماني ندارد؛ شرايط بقاي شخص و بدن با يكديگر تفاوت دارند پس اين هماني شخصي مستقل از اين هماني بدني است. ممكن است بدن شخص به تدريج تغيير كند اما منظر اول شخص و شخص باقي بماند. اين مقاله نخست نظريه تقوم بيكر درباره شخص را تبيين مي كند و سپس به برخي از اشكالاتي كه از ناحيه اين هماني شخصي به اين نظريه وارد شده است پاسخ مي دهد. از جمله اشكالاتي به اين نظريه وارد شده اين است كه منظر اول شخص در طول زمان باقي نيست و قابل تقسيم و تكثير است؛ پس نمي تواند ملاك اين هماني شخصي باشد. افزون بر اين، برخي از آزمايش هاي فكري نشان مي دهند كه منظر اول شخص نمي تواند ملاك مناسبي براي اين هماني شخصي باشد.

Based on Constitution view, Baker claims that human persons neither have an immaterial soul which can exist independently of body (immaterialism), and nor are animals (animalism). Human persons are a part of natural world, albeit a distinguished one. What makes something a person is the first-person perspective. Initially, human infants have consciousness and develop self-consciousness during their growth, and can perceive themselves from the first-person perspective. At the outset, they possess no concept and learning to use a language gradually, acquire concepts, including self-concept, and survive while they have first-person perspective. Persons are not identical to their bodies; a person and his body have different persistence conditions, so personal identity is independent from physical identity. It may change a person's body gradually while first-person perspective and person are remained. Present paper first explains Baker’s constitution view of human persons and then answers criticisms of its account of personal identity. Among the criticisms of this view is that the first-person perspective does not persist over time and is divisible and duplicable; thus, it cannot be a criterion for personal identity. Additionally, some thought experiments indicate that the first-person perspective cannot be a proper criterion for personal identity.