بررسي تطبيقي سياست گذاري جمعيت شناختي شاخص هاي آموزشي در نظام آموزش و پرورش ايران و سنگاپور

A comparative study of demographic policy-making of educational indicators in the education system of Iran and Singapore

آموزش و پرورش، از مولفه هاي تعيين كننده در حوزه قدرت ملي، توسعه اقتصادي و رفاه اجتماعي است. بنابراين ضرورت دارد برنامه ريزان و سياستگذاران آموزشي، معلمان و مسيولان آموزش و پرورش، الزامات و مقتضيات زندگي فردا را بشناسند تا بتوانند دانش و بينش الزم را در كودكان و نوجوانان براي فعاليت در جامعه ي فردا پرورش دهند. در راستاي اين سياست، شناسايي ويژگي هاي آموزش و پرورش كارا و اثر بخش از اهميت خاصي برخوردار است. لذا برخي جوامع سعي مي كنند با الگوبرداري از برنامه هاي آموزشي موفق ساير كشورها در بهبود و ترقي خود قدم بردارند. پژوهش حاضر با هدف بررسي تطبيقي جمعيت شناختي شاخص-هاي آموزشي در نظام آموزش و پرورش ايران و سنگاپور با روش توصيفي- تحليلي مي باشد. با تهيه پرسشنامه و توزيع آن بين نخبگان آموزشي ايران و سنگاپور، به بررسي وضعيت هر يك از نشانگرها و خرده نشانگرهاي آموزشي از ديدگاه نخبگان آموزشي دو كشور با استفاده از آزمون هاي تي و كاي دو پرداخته شده است. از لحاظ اولويت بندي خرده نشانگرها نيز خرده نشانگر عملكرد دانش آموزان در آزمون هاي بين المللي در سنگاپور و خرده نشانگر نرخ فارغ التحصيلي دانش آموزان پايه ابتدايي در ايران بالاترين رتبه را از نقطه نظر نخبگان آموزشي كسب كرده است.

Education is one of the determining components in the field of national power, economic development and social welfare. Therefore, it is necessary for educational planners and policy makers, teachers and education officials to know the requirements and requirements of tomorrow's life in order to be able to cultivate the knowledge and insight needed in children and adolescents to work in tomorrow's society. In line with this policy, identifying the characteristics of efficient and effective education is of particular importance. Therefore, some societies try to improve their progress by following the example of successful educational programs in other countries. The aim of this study is a comparative demographic study of educational indicators in the education system of Iran and Singapore by descriptive-analytical method. By preparing a questionnaire and distributing it among the educational elites of Iran and Singapore, the status of each of the educational indicators and sub-indicators from the perspective of the educational elites of the two countries has been studied using t-test and chi-square. In terms of prioritization of sub-indicators, the sub-indicator of students' performance in international exams in Singapore and the sub-indicator of graduation rate of primary school students in Iran have the highest rank in terms of educational elites.