رابطه ساختار كلاس درس با مشاركت فعّال دانشجويان در دانشگاه: نقش ميانجي‌گري خودكارآمدي تحصيلي

Relationship between Classroom Structure and Students’ Academic Engagement Mediated by Academic Self-efficacy

پژوهش حاضر باهدف تعيين نقش واسطه‌اي خودكارآمدي تحصيلي در رابطه بين ساختار كلاس درس و مشاركت فعّال دانشجويان در دانشگاه انجام شد. روش تحقيق، توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش شامل كليه دانشجويان دوره كارشناسي دانشگاه‌هاي فرهنگيان شهر اروميه در سال تحصيلي 98-97 به تعداد 700 دانشجو بود كه از اين ميان 248 نفر براساس روش نمونه‌گيري تصادفي طبقه‌اي انتخاب شدند. به‌منظور بررسي متغيرهاي پژوهش هر يك از شركت‌كنندگان، پرسشنامه ساختار كلاس درس اليوت و چرچ (2001)، پرسشنامه مشاركت فعّال وانگ، ويلتواسكلتس (2011) و پرسشنامه خودكارآمدي تحصيلي مكايلرويوبانتينگ (2002) را تكميل كردند. براي تحليل داده‌ها از مدل يابي معادلات ساختاري به كمك نرم‌افزار ليزرل استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه مدل با داده‌هاي پژوهش حاضر، برازش مناسبي دارد. خودكارآمدي به‌عنوان متغير ميانجي با مشاركت فعّال همبستگي مثبت (0/37) دارد كه در سطح 0/001 معني‌دار است، خودكارآمدي با متغيرهاي دشواري بر ارزشيابي همبستگي به‌صورت منفي (0/29-) و مرجعيت به‌صورت مثبت همبستگي (0/24) معني‌دار در سطح 0/001 دارد. يافته‌ها درمجموع بيانگر آن بود كه با ايجاد يك جو مثبت از مديريت كلاس مي‌توان مشاركت فعّال دانشجويان را در دانشگاه بهبود بخشيد و در افزايش خودكارآمدي تحصيلي دانشجويان، مؤثر واقع شد و آن‌ها را به تحصيل خوش‌بين نمود.

This study aimed to investigate the mediating role of academic self-efficacy in the relationship between classroom structure and students’ active academic engagement. The research method was descriptive-correlational and the statistical population of study consisted of all undergraduate students studying in the academic year of 2018-2019 at all branches of Farhangian University, Urmia, Iran, with 700 students among, whom 248 individuals were enrolled using stratified random sampling. The participants completed the Classroom Structure Questionnaire (Elliot and Church, 2001), the School Engagement Scale (Wang, Willett, and Eccles, 2011), and the Academic Self-Efficacy Questionnaire (McIllroy and Bunting, 2002). The data were analyzed in LISREL using structural equation modeling. Based on the results, the research model fitted the data very well. The mediating variable of self-efficacy was positively correlated with engagement (p-value = 0.37) and authority (p-value = 0.24) at the significance level of 0.001. However, self-efficacy was negatively correlated with difficulty of evaluation (p-value = -0.29) at the significance level of 0.001. In general, the results showed that a positive classroom atmosphere can increase students’ academic engagement, academic self-efficacy, and academic optimism.