تأسيسات جهانگردي استان اصفهان در دورۀ پهلوي(1357-1320ش)

تأسيسات اقامتي و پذيرايي، از زيرساخت‌هاي مهم‌ صنعت جهانگردي است كه دغدغۀ فراهم‌آوردن آن براي گردشگران خارجي از ابتداي دورۀ پهلوي در بين مسئولان حكومت وجود داشت. بررسي وضعيت تأسيسات اقامتي و پذيرايي اصفهان به‌عنوان يكي از قطب‌هاي جهانگردي كشور كه همواره از دورۀ صفوي تاكنون مركز توجه گردشگران بوده، اهميت به‌سزايي دارد. با اين رويكرد، هدف اين پژوهش، بررسي زمانمند چگونگي توسعۀ تأسيسات جهانگردي استان اصفهان در جريان برنامه‌هاي عمراني و مقايسۀ آن با ديگر استان‌ها و قطب‌هاي گردشگري در دورۀ پهلوي است. نتايج حاصل از اين پژوهش نشان مي‌دهد كه سازمان برنامه تا پيش از تأسيس سازمان جلب سياحان در ۱۳۴۲ش/1963م، علي‌رغم اذعان به اهميت توسعۀ صنعت جهانگردي در كشور، بودجه‌اي براي تأسيسات جهانگردي اختصاص نداده بود. در طي برنامه‌هاي عمراني چهارم و پنجم، اقدامات بسياري در زمينۀ ساخت و توسعۀ تأسيسات اقامتي و پذيرايي صورت گرفت. با اين حال، استان اصفهان سهم كوچكي از تحول تأسيسات اقامتي و پذيرايي كشور را داشت و صرف‌نظر از استان مركزي با محوريت شهر تهران به‌عنوان پايتخت، استان‌هاي فارس، خراسان، خوزستان، مازندران و گيلان بيش از استان اصفهان تأسيسات اقامتي داشتند. اين پژوهش به روش تحليل تاريخي و با رويكرد توصيفي و تحليلي بر اساس اسناد آرشيوي و گزارش‌هاي دولتي، مصاحبۀ فعال و مطالعات كتابخانه‌اي نگاشته شده است.