نقش وتأثيرات قانون آمايش سرزمين در جغرافياي انتخابات جمهوري اسلامي ايران

طرح مقدماتي آمايش سرزمين در ايران اسلامي در دهه ۶۰ مورد توجه قرار گرفته و در برنامه پنج سالۀ كشور به عنوان مهمترين قانون به تصويب رسيده است. اين قانون از برنامه چهارم، شروع و در برنامه پنجم تكميل و در برنامه ششم ادامه يافته است اما متاسفانه در جغرافياي انتخابات استانها به سبب بخشي نگري كانديداها، اين قانون هنوز در سند توسعه استان ها عملياتي نگرديده است و جغرافياي انتخابات گاه و بي گاه سبب آسيب پذيري قوانين مي شود. اين پژوهش، از نوع بنيادين و نظري است و روش جمع آوري داده ها در اين پژوهش اسنادي و كتابخانه اي و شيوۀ تحليل اطلاعات نيز توصيفي – تحليلي مبتني بر روش شناسي كيفي مي باشد. نتايج تحقيق نشان داده است كه آمايش سرزميني به عنوان چارچوب بلندمدت در برنامه ريزي ها بايد مبتني بر اصول مختلف از جمله ملاحظات دفاعي و امنيتي؛ حفاظت محيط زيست و احياء منابع طبيعي؛ حفظ هويت اسلامي، ايراني و حراست از ميراث فرهنگي؛ كارايي و بازدهي اقتصادي؛ وحدت و يكپارچگي سرزميني؛ گسترش عدالت اجتماعي و تعادل هاي منطقه اي؛ تسهيل و تنظيم روابط دروني و بيروني اقتصاد كشور؛ باشد. همچنين، اثرات قانونگذاري در جغرافياي انتخابات اگر آمايشي باشد اقتصاد مقاومتي رخ داده و رشد 8% در كشور را تضمين مي نمايد اما تا به حال اين نگرش علمي كه همراه با يك تفكر فلسفي مي باشد به وجود نيامده است و هزينه هاي كشور در برخي از پروژه‌ها به هدر رفته است.