احساس گناه و اضطراب در سالمندان: نقش نگراني‌هاي وجودي

احساس گناه و اضطراب بخشي از تجربه‌هاي مهم انسان به ويژه در دوره سالمندي است كه مي‌تواند سلامت روان آنها را تحت تأثير قرار دهد. از اين رو شناسايي عوامل اثرگذار بر آنها از اهميت ويژه‌اي برخوردار است. بنابراين اين پژوهش با هدف پيش‌بيني احساس گناه و اضطراب بر اساس نگراني‌هاي وجودي در سالمندان صورت پذيرفت. پژوهش حاضر توصيفي، از نوع همبستگي بود. جامعه آماري شامل سالمندان غيرمقيم در سراي سالمندان مناطق يك، سه، و پنج شهر تهران در سال 1398 بود كه از جامعه مورد نظر‌، نمونه‌اي به حجم 150 نفر به شيوه نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌هاي اضطراب هستي مسعودي ثاني و همكاران، احساس گناه كوگلر و جونز، و اضطراب كتل بود. داده‏‌هاي جمع‌آوري شده با استفاده از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه تحليل شد و نتايج نشان داد كه احساس مسئوليت و اضطراب مرگ با احساس گناه رابطه مثبت و معنادار دارند، نگراني‌هاي وجودي (احساس‌بي‌معنايي، احساس مسئوليت، احساس تنهايي و اضطراب مرگ) با اضطراب رابطه مثبت و معنادار دارند. نتايج تحليل رگرسيون چندگانه همزمان نشان داد كه نگراني‌هاي وجودي حدود 11 درصد از واريانس احساس گناه و حدود 22 درصد از واريانس اضطراب را تبيين مي‌كنند. بنابراين با توجه به يافته‌هاي اين پژوهش، مي‌توان گفت به كارگيري تدابيري در جهت كاهش نگراني‌هاي وجودي سالمندان، اقدام مؤثري براي كاهش احساس گناه و اضطراب آنان است.