اثربخشي آموزش شفقت به خود بر رضايت از زندگي و تاب‌آوري زنان سالمند

دوره سالمندي همراه با فقدان‌ها و از دست دادن‌ها مي‌باشد، مثل از دست دادن موقعيت اجتماعي، همسر و غيره كه باعث كاهش تاب‌آوري در برابر سختي‌ها و ناملايمات زندگي مي‌گردد كه اين به نوبه خود سبب كاهش رضايت از زندگي مي‌شود. بنابراين هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش شفقت به خود در بر رضايت از زندگي و تاب‌آوري زنان سالمند بود. روش پژوهش، نيمه آزمايشي با طرح پيش‌آزمون–پس‌آزمون با گروه كنترل و پيگيري بود. جامعه آماري شامل كليه زنان سالمندي بود (حدود 500 نفر) كه در سال 1399 در آسايشگاه‌ها و مراكز توانبخشي و نگهداري سالمندان با نظارت سازمان بهزيستي در استان گيلان تحت توانبخشي و و مراقبت بودند. نمونه‌اي با حجم 30 نفر از بين آنها به شيوه هدفمند و با توجه به معيار‌هاي ورود و خروج مطالعه انتخاب و به طور تصادفي در دو گروه 15 نفري دسته بندي شدند. براي گروه آزمايشي 8 جلسه 2 ساعتي آموزش شفقت به خود گيلبرت اجرا گرديد و در گروه كنترل مداخله‌اي انجام نشد. شركت كنندگان با استفاده از پرسش‌نامه‌هاي رضايت از زندگي زندگي دينر و همكاران و تاب‌آوري كونور و ديويدسون، مورد بررسي قرار گرفتند. براي تحليل تحليل نتايج از روش تحليل كوواريانس تك متغيري به وسيله نرم افزار تحليل آماري SPSS نسخه 20 استفاده شد. نتايج تحليل كوواريانس تك متغير نشان داد كه شفقت به خود باعث افزايش رضايت از زندگي و تاب‌آوري زنان سالمند گرديد و اين افزايش در دوره پيگيري ماندگار بود (P 0/05 ). بنابراين بر اساس يافته‌هاي اين پژوهش مي‌توان از آموزش شفقت به خود به عنوان يك الگوي كارآمد در مراكز نگهداري سالمندان براي ارتقاء تاب‌آوري و رضايت از زندگي و ويژگي‌هاي روان شناختي مثبت زنان سالمند استفاده نمود.