اثر دزيپرامين بر ترجيح مكان شرطي شده ناشي از مورفين در موش سوري

مقدمه: در اين مطالعه اثر دزيپرامين بر وابستگي ناشي از مورفين و تمايل به مصرف مجدد آن با تست ترجيح مكان شرطي شده )Conditioned Place Preference (CPP) ) در موش بررسي شد. ، 3) مورفين/دزيپرامين ( 12,5 روش كار: در روش اول، در مرحله اول 40 موش در 8 گروه: 1) نرمال سالين، 2) نرمال سالين/مورفين، 5 25 و 50 ميلي گرم/كيلو گرم) ، ، 6) دزيپرامين به تنهايي ( 12,5 25 و 50 ميلي گرم/كيلو گرم+ مورفين 40 ميلي گرم/كيلوگرم)، 8 تقسيم شدند. پس از شرطي شدن، تمايل موش به خانه سياه و سفيد با محاسبه زمان سپري شده در اين خانه ها، در روزهاي سوم با 2) مورفين/دزيپرامين (دوزهاي مختلف) تقسيم هشتم مقايسه شد. در مرحله دوم، 20 موش در 4 گروه: 1) نرمال سالين/مورفين و 4 شدند. در روش دوم، موش ها تحت يك مرحله ترك قرارگرفته و پس از آن دوز يادآوري 10 ميلي گرم/گيلوگرم تجويز گرديد و تمايل موش به خانه سفيد ارزيابي شد. تأييد شد. در روش اول، ، CPP يافتهها: اعتياد حيوانات بعد از تجويز مورفين ( 40 ميلي گرم/كيلوگرم براي چهار روز) ، در دستگاه دزپيرامين با دوزهاي 25 و 50 ميلي گرم/كيلوگرم به طور قابل توجهي تمايل به مورفين را كاهش داد و اين دوزها در روش دوم، به طور قابل توجهي برگشت مجدد به مورفين را كاهش دادند. دزپيرامين 12,5 ميلي گرم/كيلوگرم منجر به كاهش بازگشت مجدد به مورفين نشد. نتيجه گيري: دزيپرامين مي تواند ترجيح مكان و وابستگي جسمي به مورفين را مهار كند.