شيوع انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم مقاوم به ونكومايسين و تيكوپلانين جدا شده از نمونه هاي مدفوع افراد سالم و نمونه هاي محيطي بيمارستاني

سابقه و هدف: ژن‌هاي مقاومت به گليكوپپتيدها مي‌توانند از باكتري‌هاي گرم مثبت محيطي و فلور نرمال به سويه‌هاي باليني منتقل شوند. بنابراين، هدف از اين مطالعه بررسي شيوع سويه‌هاي انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم مقاوم به ونكومايسين و تيكوپلانين در نمونه‌هاي محيطي بيمارستاني و مدفوع افراد سالم بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربي، نمونه‌هاي مدفوع انساني و محيطي بيمارستاني جمع‌آوري شده و بر روي محيط كشت انتخابي Menterococcus agar تلقيح شدند. سپس، با استفاده از روش‌هاي فنوتيپي و مولكولي شناسايي دو گونه انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم انجام شد. تعيين حساسيت آنتي‌بيوتيكي ايزوله‌ها در مقابل تيكوپلانين و ونكومايسين به روش ميكروبراث دايلوشن انجام شد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS و آزمون كاي‌دو مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. يافته‌ها: از 145 ايزوله جدا شده، 84 ايزوله (54.93 درصد) انتروكوكوس فكاليس و 61 ايزوله‌ (42.07 درصد) انتروكوكوس فاسيوم تشخيص داده شدند. به‌طور كلي، 1 (1.19 درصد) ايزوله انتروكوكوس فكاليس و 4 (6.56 درصد) ايزوله انتروكوكوس فاسيوم به ونكومايسين مقاوم بودند، در حالي‌كه 4 (6.56 درصد) ايزوله انتروكوكوس فاسيوم نسبت به تيكوپلانين مقاوم بودند. حداقل غلظت مهاركنندگي 50 (MIC50) و 90 (MIC90) براي ونكومايسن و تيكوپلانين در انتروكوكوس فكاليس و انتروكوكوس فاسيوم، به‌ترتيب 4 و 16 ميكروگرم/ميلي‌ليتر بود. استنتاج: نتايج MIC ونكومايسين و تيكوپلانين نشان‌دهنده حساس بودن اكثر ايزوله‌هاي انتروكوكوس مورد مطالعه نسبت به اين دو آنتي‌بيوتيك بود. نتايج اين مطالعه پيشنهاد مي‌كند كه جهت جلوگيري از بروز مقاومت دارويي به آنتي‌بيوتيك‌هاي ونكومايسين و تيكوپلانين، بايد نظارت دقيقي بر مصرف اين آنتي‌بيوتيك‌ها صورت گيرد.