وضعيت استفاده از نشانگرهاي فراگفتمان در مقالات پزشكي ايران: مطالعه اي تطبيقي

سابقه و هدف: نشانگرهاي فراگفتمان نقش بسزايي در مهارت نوشتار آكادميك دارند. آن‌ها پلي ميان نويسندگان و خوانندگان ايجاد مي‌كنند و متن را براي خوانندگان قابل فهم‌تر مي‌كنند. بنابراين هدف مطالعه حاضر مقايسه وضعيت استفاده از نشانگرهاي فراگفتمان در بخش‌هاي مقدمه، روش‌ها، نتايج و بحث (IMRaD) در مقالات پزشكي انگليسي زبان در مجلات ISI ايراني و آمريكا بود. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه مقطعي كه در سال 1399 انجام شد، 60 مقاله منتشر شده در مجلات پزشكي ايران و 60 مقاله منتشر شده در مجلات پزشكي آمريكا انتخاب شده است. بر اساس مدل هايلند، نشانگرهاي فراگفتمان شناسايي شدند. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 21 تجزيه و تحليل شدند. در نهايت، از آزمون t براي مقايسه ميانگين نشانگرهاي فراگفتمان در مجلات پزشكي ايراني و آمريكايي استفاده شد. يافته‌ها: ميانگين نشانگرهاي فراگفتمان مورد استفاده نويسندگان ايراني و غير ايراني به ترتيب 5.40 و 5.78 بود. نتيجه آزمون t نشان مي‌دهد كه مقدار P براي كل نشانگرهاي فراگفتمان اعمال شده توسط نويسندگان پزشكي ايراني و غيرايراني 0.377 بوده است. بنابراين مي‌توان نتيجه گرفت كه از نظر استفاده از نشانگرهاي فراگفتمان راهنمايي و تعاملي بين دو گروه از نويسندگان تفاوت معناداري وجود ندارد. استنتاج: آموزش بيش‌تر در استفاده از نشانگرهاي فراگفتمان نه تنها به نويسندگان كمك مي‌كند تا منسجم تر بنويسند بلكه خوانندگان را قادر مي سازند متن را به راحتي درك و با نويسندگان ارتباط برقرار كنند. بنابراين نشانگرهاي فراگفتمان كيفيت نوشتن را بهبود مي‌بخشند و قابل درك بودن متن را افزايش مي‌دهند.