تدوين چارچوب مفهومي قابليت هاي پوياي سازماني با بهره‌گيري از رويكرد فراتركيب

در دهه هاي اخير مفهوم قابليت‌هاي پوياي سازماني و نقش آن در توسعه سازمان‌ها توجه بسياري از صاحب‌نظران مديريت را به خود جلب كرده است. نظر به اينكه مطالعات پيشين اين حوزه، از حيث رويكرد، روش، نقطه تمركز و دستاورد، تفاوت هاي زيادي داشته و هريك از پژوهشگران از جنبه‌اي متفاوت به اين مقوله نگريسته‌اند، لزوم يكپارچه‌سازي پژوهش‌هاي پيشين و ارائه يك چارچوب براي جمع بندي دانش موجود از قابليت هاي پوياي سازماني و درك بهتر و جامع تر مفهوم مذكور ضروري به نظر مي‌رسد. در اين پژوهش با بررسي مقالات منتشرشده از سال 1997 تا 2020 با به‌كارگيري روش فراتركيب، يك چارچوب مفهومي به‌منظور جمع بندي دانش موجود از مفهوم قابليت‌هاي پوياي سازماني ارائه شده است. براساس چارچوب مذكور، پيشران‌هاي قابليت‌هاي پويا كه شامل پويايي‌هاي محيطي، فرآيندهاي سازماني، منابع سازماني و ويژگي‌هاي فردي و رفتاري مدير است بر مؤلفه‌هاي قابليت‌هاي پويا از جمله قابليت درك فرصت‌ها، قابليت تصاحب فرصت‌ها، قابليت ايجاد يك قابليت، قابليت برقراري ارتباط، قابليت انعطاف‌پذيري و قابليت بازآرايي و نوسازي قابليت‌ها تأثير مي‌گذارند و درنهايت منجر به بهبود عملكرد و كسب مزيت رقابتي براي سازمان‌ها مي‌شوند.