مقدمه بر مفهوم پردازي تاب آوري فرهنگي

در چند دهه اخير مطالعات متعددي در مورد سازه هاي روان شناختي مرتبط با تجربه بحران صورت گرفته است كه تمركز اصلي اين مطالعات بر مفهوم تاب‌آوري است. تاب‌آوري توانمندي حل مساله و سازگاري در شرايط بحراني است. يعني زماني كه دچار مشكلات و بحران‌هاي جدي رواني اجتماعي مي‌شويم، چقدر مي‌توانيم مقاوم باشيم و مهم‌تر اينكه آيا قدرت برون‌رفت از اين شرايط دشوار را داريم يا خير. اين سازه كه از اركان جنگ نرم است ميزان انعطاف ما را نشانه رفته است. سالهاست عوامل شكل‌دهنده تاب‌آوري تحت بررسي قرار گرفته است، امااين پژوهش بدنبال مفهوم‌پردازي نوعي از تاب‌آوري به نام تاب‌آوري فرهنگي است. كه طي آن توانمندي‌هايي كه فرهنگ در اختيار ما مي‌گذارد كه در شرايط دشوار، دچار آسيب نشويم، سازگار شويم، و مثل قبل رفتار مطلوب داشته باشيم، مطالعه مي‌شود. اين بررسي از لحاظ روش‌شناسي يك مطالعه مروري سيستماتيك بود. در اين پژوهش كليدواژه‌هاي تاب آوري (Resilience)، اجتماع (Community)، فرهنگ (Culture) و سرسختي(Hardness) در مقالات ثبت شده در پايگاه‌هاي الكترونيكيPubmed ،ScienceDirect ، Google Scholar،Magiran ، و SID با اندكس «و» يا and در بازه زماني سال 1990 تا 2018 جستجو شدند. مقالات به دست آمده در مراحل چندگانه‌ي ارزيابي شدند و در نهايت بررسي نهايي بر روي 23 مقاله انجام شد. در نتيجه مطالعات بين‌رشته‌ي تعريفي از سازه بدست مي‌آيد: تاب‌آوري فرهنگي ظرفيت و توانمندي مقابله با بحران و حل آن به كمك اسلوب‌هاي تاريخي، اسطوره، آداب و رسوم و باورهاي فرهنگي است و مؤلفه‌هاي نظري آن شامل تعلق و ريشه‌دار بودن، اعتماد، تعهد، حس غرور و جمع‌گرايي است.