بررسي تاثير هوش معنوي بر درگيري شغلي با ميانجي گري ذهنيت فلسفي كاركنان آموزش و پرورش ناحيه دو شهر خرم آباد

هدف از اين پژوهش، بررسي تاثير هوش معنوي بر درگيري شغلي با ميانجي گري ذهنيت فلسفي كاركنان آموزش و پرورش ناحيه دو شهر خرم آباد در سال 1400 1399 بود. روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي بود. جامعه آماري مورد مطالعه شامل كاركنان آموزش و پرورش ناحيه 2 شهر خرم آباد بود. از ميان جامعه آماري تعداد 165 نفر از كاركنان مرد (۱۰۳) و زن (۶۲) آموزش و پرورش بر اساس جدول مورگان به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي نسبي انتخاب شدند. به منظور گردآوري داده ها از پرسشنامه استاندارد درگيري شغلي كانونگو(1982)، ذهنيت فلسفي كميلي اصل(1381) و پرسشنامه استاندارد هوش معنوي كينگ (2008) استفاده شد. داده هاي پژوهش توسط نرم افزار SPSS21 و LISREL 8.54 مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت، جهت تحليل داده ها از آزمون معادلات ساختاري به روش تحليل مسير استفاد شد. يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان داد، هوش معنوي بر ذهنيت فلسفي كاركنان تاثير مستقيم و معناداري دارد. بين ذهنيت فلسفي بر درگيري شغلي كاركنان تاثير مستقيم و معناداري وجود دارد. همچنين نتايج پژوهش حاكي از تاثير غير مستقيم معنادار هوش معنوي بر درگيري شغلي كاركنان با ميانجي گيري ذهنيت فلسفي بود. با توجه به نتايج مطالعه و ارتباط درگيري شغلي با هوش معنوي و ذهنيت فلسفي كاركنان و با توجه به اكتسابي بودن هوش معنوي و ذهنيت فلسفي پيشنهاد مي گردد كه مديران سازمان موانع كسب هوش معنوي و ذهنيت فلسفي را شناسايي و از بين برداشته و شرايط را براي رشد آنها فراهم كنند و با برگزاري كلاس هاي آموزشي مرتبط در اين زمينه و با آموزش راههاي عملي تقويت هوش معنوي و ذهنيت فلسفي، به قابليت هاي كاركنان افزوده و در جهت ارتقاي درگيري شغلي و عملكرد آنان گام بردارند.