بررسي اثربخشي نمايش درماني بر انعطاف پذيري روانشناختي و توانايي حركتي كودكان معلول جسمي و ذهني

هدف پژوهش فوق بررسي اثربخشي نمايش درماني بر انعطاف پذيري روانشناختي و توانايي حركتي كودكان معلول جسميبود.جامعه آماري پژوهش، كودكان معلول بهزيستي شهر تهران در سال 1398 بود. افراد حاضر در اين پژوهش با استفاده از نمونه‌گيري در دسترس30 نفر انتخاب شدند كه در دو گروه 15 نفر قرار گرفتند.گروه آزمايش تحت مداخله نمايش درماني به صورت گروهي در طي 12 جلسه يك ساعته  قرار گرفتند. قبل و بعد از درمان، هر دو گروه به پرسشنامه مقياس انعطاف پذيري روان شناختي بوند و بانس و مقياس رشد حركتي لينكلن اوزرتسكي پاسخ دادند. داده ها با استفاده از كواريانس تحليل شدند. نتايج حاصل از تحليل كوواريانس نشان داد نمايش درماني بر افزايش انعطاف پذيري روانشناختي و مهارت حركتي كودكان معلول تأثير معني دار داشته است (0.05 P). همچنين نتايج فرضيات فرعي پژوهش نشان داد كه برونداد تحليل كوواريانس تك متغيره براي همه مولفه هاي مهارت حركتي و انعطاف پذيري روان شناختي بين دو گروه تفاوت معناداري وجود دارد.