تقليد و تكرار: انگاره مسلط بر صور خيال در شعر پيشامدرن ايران (بررسي چرايي تقليد و تكرار در صور خيال شعر پيشامدرن فارسي با استفاده از نظريه پارادايم توماس كوهن)

Imitation and Repetition: The Dominant Idea of Imagination in Pre-Modern Iranian Poetry.(Study of why imitation and repetition in imaginary forms of pre-modern Persian poetry using Thomas Cohen's theory of paradigm)

با نگاهي به شعر شاعران پيشامدرن ايراني، از نخستين سده تاريخ ادبيات فارسي تا دوره بازگشت ادبي، مي توان دريافت كه صور خيال به كار رفته در شعر شاعران قرن سوم تا پنجم هجري، ابداعي، اصيل و محصول تجربه شعري خود آنها است؛ اما با گذشت زمان از اواخر قرن پنجم به بعد، شاعران به جاي آنكه ايماژهاي محصول تجربه شخصي خود و عناصر تازه اي از طبيعت و زندگي را در شعر وارد كنند، همواره در همان محدوده صور خيال شاعران گذشته مانده اند و همان تصويرها را با دست كاري هاي جزيي وارد شعر خود كرده اند. پرسشي كه اين پژوهش در صدد پاسخ به آن است، اين است كه: چرا از اواخر قرن پنجم به بعد (تا دوره بازگشت)، صور خيال به كار رفته در شعر شاعران ايراني غالبا تقليدي و تكراري است و هرگونه ابداعي نيز از قلمرو ديد قدما خارج نمي شود؟

In a research on premodern Iranian poetries, from the first century of the history of Persian literature to the period of literary return, it can be seen that the imaginary forms used in the poetry of the poets of the third to fifth centuries AH are innovative, original and the product of their own poetic experience. But with the passage of time from the end of the fifth century onwards, poets, instead of incorporating images of the product of their personal experience and new elements of nature and life into poetry, have always remained within the same range of imaginary poets of the past and the same images. They have entered their poetry with minor manipulations. The question that this research seeks to answer is: why from the end of the fifth century onwards (until the return period), the forms of imagination used in the poetry of Iranian poets are often imitative and repetitive, and any innovation from the perspective of the ancients canchrt get out?