بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر روي خودمهارگري و انعطاف پذيري تصوير ذهني از بدن در بيماران مبتلا به چاقي

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي درمان مبتني بر پذيرش و تعهد بر روي خودمهارگري و انعطاف پذيري تصوير ذهني از بدن در بيماران مبتلا به چاقي بود. روش پژوهش حاضر با توجه به موضوع آن، نيمه آزمايشي از نوع پيش آزمونپس آزمون بود. جامعه آماري مطالعه حاضر شامل تمامي بيماران مبتلا به چاقي داوطلب جراحي اسليو و باي پس معده مراجعه كننده به مركز درمان چاقي تهران در سال 1398 در بازه زماني دي ماه تا بهمن ماه بودند. نمونه پژوهش حاضر شامل 30 بيمار (15 نفر گروه آزمايش، 15 نفر گروه كنترل) از بين جامعه آماري بودند كه براساس روش نمونه گيري در دسترس انتخاب و به صورت جايگزيني تصادفي بين دو گروه آزمايش و كنترل گمارش شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خودمهارگري (تانجي و همكاران، 2004) و پرسشنامه انعطاف پذيري تصوير ذهني از بدن (ساندز و همكاران، 2013) بودند. براي گروه آزمايش درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به مدت 10 جلسه 90 دقيقه اي هر هفته دو روز برگزار شد. نتايج تحليل كوواريانس چندمتغيره نشان داد درمان مبتني بر پذيرش و تعهد به طور معناداري باعث افزايش خودمهارگري و انعطاف پذيري تصوير ذهني از بدن در بيماران چاق شد. پيشنهاد مي شود جهت ارتقاء خودمهارگري و انعطاف پذيري تصوير ذهني از بدن بيماران چاق در كنار ساير مداخلات از درمان مبتني بر پذيرش و تعهد استفاده شود.