پيش‌بيني سازگاري اجتماعي بر اساس استحكام من و تنظيم هيجان

هدف از پژوهش حاضر پيش‌بيني سازگاري اجتماعي براساس استحكام من و تنظيم شناختي هيجان انجام بود. جامعه آماري پژوهش حاضر شامل كليه دانش آموزان دختر در مقطع دبيرستان بود. در اين پژوهش 337 دانش‌آموز دختر دبيرستاني به روش نمونه گيري دردسترس انتخاب شدند. ابزارهاي پژوهش شامل: مقياس سازگاري بل، (1961)، (BAI)، مقياس استحكام من بشارت، (1386)، (ESS) و مقياس تنظيم شناختي هيجان گارنفسكي و كرايج، (2006)، (CERQ) بود. اين پژوهش يك مطالعه توصيفي همبستگي است. براي تحليل داده‌هاي پژوهش از ضريب همبستگي پيرسون و تحليل رگرسيون همزمان استفاده شد. نتايج پژوهش نشان داد كه با افزايش نمره فرد در راهبردهاي سازگارانه تنظيم هيجان (0.05p ،0.60= r) و استحكام من (0.05p ،0.50= r) ميزان سازگاري اجتماعي افزايش مي‌يابد. از طرف ديگر نتايج پژوهش نشان داد كه با كاهش نمره در راهبردهاي ناسازگارانه تنظيم هيجان (0.05p ،0.54= r) ميزان سازگاري اجتماعي افزايش مي‌يابد. نتايج پژوهش همچنين نشان داد كه تركيب متغيرهاي پژوهش به‌طور معني‌داري با سازگاري اجتماعي رابطه دارند و 47 درصد از واريانس آن را تبيين مي‌كنند (0.05p ،0.47= R2). با توجه به نتايج پژوهش حاضر مي‌توان نتيجه گرفت كه استحكام من به‌عنوان ظرفيتي روان‌شناختي و هيجان‌ها به‌عنوان پاسخ‌هاي زيست‌شناختي بر تعاملات و كاركرد اجتماعي مؤثر هستند. پيشنهاد مي‌شود براي ارتقاء سازگاري اجتماعي به پرورش استحكام من و آموزش راهبردهاي تنظيم شناختي هيجان پرداخته شود.