پيگيري يك ساله فرسودگي مراقبين بيماران دوقطبي پس از رواندرماني بيماران

افراد مبتلا به اختلال دوقطبي فشار روانشناختي زيادي به مراقبين خود تحميل مي كنند كه مي تواند پيامدهاي ناخوشايندي براي مراقبين به دنبال داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف پيگيري يك ساله فرسودگي مراقبين افراد مبتلا به اختلال دوقطبي پس از رواندرماني اين بيماران انجام شد. اين پژوهش تحليليمقطعي در ادامه يك كارآزمايي باليني در مراقبين افراد مبتلا به اختلال دوقطبي انجام شد. در پژوهش كارآزمايي 30 مرد مبتلا به اختلال دو قطبي در دو گروه مداخله (15 نفر) و گواه (15 نفر) به روش تصادفي از بيمارستان روانپزشكي اصفهان مشاركت داشتند. گروه مداخله تحت روان درماني پويايي حمايتي بيانگر و پيگيري سه ماه و شش ماه بود. در شروع كارآزمايي، پس از اتمام آن و يكسال پس از آن فشار رواني مراقبين دو گروه مداخله و گواه مقايسه شد (مراقبين هيچ مداخله اي دريافت نكرده بودند). جمع آوري داده ها با استفاده از مصاحبه فرسودگي مراقبين زاريت (1980) انجام شد. تحليل داده ها در نرم افزار آماري SPSS24 و با استفاده از آزمون تحليل واريانس اندازه گيري مكرر انجام شد. نتايج تفاوت هاي بين گروهي نشان داد بين مراقبين گروه هاي مداخله و گواه در زيرمقياس هاي فرسودگي فردي (0.008=P، 6.368=F)، عاطفي (0.014=P، 7.115=F) و نمره كل (0.012=P، 7.420=F) تفاوت معنادار وجود دارد و به ترتيب 27، 24 و 25 درصد از تغييرات ناشي از عضويت گروهي است؛ اما در زيرمقياس هاي فرسودگي اجتماعي و اقتصادي تفاوت معناداري مشاهده نشد (0.05 p). در مجموع مي توان نتيجه گرفت كه روان درماني در افراد مبتلا به اختلال دوقطبي مي تواند در بلندمدت نقش موثري در كاهش فرسودگي مراقبين آن ها داشته باشد، اما نيازمند مداخلات همه جانبه و مداوم است.