رابطه‌ي آموزش مديريت استرس با خودكارآمدي كاركنان

هدف كلي اين پژوهش ارائه الگوي آموزش مديريت استرس و رابطه آن با خودكارآمدي كاركنان است . جامعه آماري اين پژوهش، شامل مديران و كاركنان سازمان‌هاي دولتي در سال 1399است. در اين پژوهش از روش نمونه گيري هدفمند تعداد 220نفر به عنوان حجم نمونه استفاده شد به نحوي كه در بخش كيفي از روش نمونه گيري هدفمند و بر اساس ملاك ورود (متخصصان و صاحب نظران با حداقل5 سال سابقه كاركه دوره آموزش مديريت استرس را گذرانده اند) انتخاب شده اند.ابزارهاي اندازه گيري در اين پژوهش دو پرسشنامه استانداردوهنجاريابي شده شامل پرسشنامه استانداردمقابله باشرايط پراسترس توسط اندلروپاركر(1990)، پرسشنامه خودكارآمدي عمومي شوارترز و جروسالم (1992) بوده است.بعد از جمع آوري داده‌هاي پژوهش،اطلاعات و نتايج به دست آمده بااستفاده ازآمار توصيفي(ميانگين وانحراف معيار)و آمار استنباطي( تحليل رگرسيون) مورد تجزيه و تحليل قرار گرفتند. نتايج نشان دادكه راهبردهاي مقابله با شرايط پر استرس بر خودكارآمدي افراد تاثير متفاوتي دارند به نحوي كه راهبرد مقابله مسئله مدار با خودكارآمدي رابطه مثبت معناداري دارد و اثر راهبرد مقابله مسئله مدار بر خودكارآمدي افزايشي است (P 0/05) .به معناي ديگر هرچه برراهبرد مقابله مسئله مدار تاكيد شود، خودكارآمدي افراد هم افزايش مي‌يابد و در مقابل راهبرد مقابله هيجان مدار و راهبرد مقابله اجتناب مدار با خودكارآمدي رابطه منفي و كاهشي دارد (P 0/05) به نحوي كه هرچه برراهبرد هيجان مدار و راهبرد مقابله اجتناب مدار تاكيد شود، خودكارآمدي افراد هم كاهش مي‌يابد.