تحليل عوامل موثر بر تاب آوري مراكز حساس و حياتي شهري مبتني بر پدافند غيرعامل، (مطالعه موردي: منطقه 11 كلان شهر تهران)

امروزه، به دنبال گسترش شهرنشيني و مهاجرت هاي بي رويه به اين نقاط، مسئلۀ آسيب پذيري و تاب آوري مراكز ويژه، حياتي و حساس از اهميت دوچنداني برخوردار شده است. در واقع، اين مراكز در حكم شريان هاي مهم بدنۀ هر سرزمين محسوب مي شوند كه مي توانند كاركرد ملي يا فراملي داشته باشند. از اين رو، رويكرد پدافند غيرعامل به منظور افزايش تاب آوري اين مراكز و به طور كلي نقاط شهري مهم مطرح شده است. برهمين اساس، هدف پژوهش حاضر شناسايي عوامل اصلي موثر بر تاب آوري مراكز ويژه، حياتي و حساس مبتني بر پدافند غيرعامل و سپس تحليل ميزان تأثير هر يك از عوامل بر مراكز ويژه، حياتي و حساس منطقه 11 تهران مي باشد. روش تحقيق پژوهش توصيفي – تحليلي است و براي شناسايي عوامل اصلي ادبيات پژوهش و مباني نظري مورد بررسي قرار گرفت. در نهايت معيارهاي اصلي مطابق با نظرات صاحبنظران امر استخراج گرديد. جامعۀ آماري پژوهش شامل متخصصان جغرافيا و برنامه ريزي شهري با توجه به زمينه تخصصي تحقيق است كه با استفاده از نرم افزار Sample Power اقدام به برآورد حجم نمونۀ آماري گرديد. سپس براي تحليل  ميزان تأثير هر كدام از عوامل شناسايي شده از نرم افزار Smart PLS  بهره گرفته شد. در نهايت، يافته ‌هاي حاصل از تحليل داده ها، نشان دهندۀ آن است كه عوامل مكان يابي و چند عملكردي 0/826؛ پراكندگي، تفرقه و جابه جايي 0/708؛ استحكامات و سازه هاي امن 0/582؛ دسترسي 0/513؛ استتار و فريب 0/490؛ اختفاء و پوشش0/410؛ و اعلام خبر 0/175 به ترتيب داراي بيشترين تأثير بر تاب آوري مراكز ويژۀ حياتي و حساس منطقه مي باشند. از طرفي تاب آوري اقتصادي 0/819؛ اجتماعي0/767؛  كالبديمحيطي 0/607؛  و نهاديمديريتي 0/594 نيز به ترتيب از اصلي ترين پيامد هاي تاب آوري اين مراكز است.