تحليل راهبردهاي توسعه منطقه اي پايدار در استان مازندران

در عصر حاضر كه با خصيصه‌هاي عدم قطعيّت، نوآوري و پيچيدگي مسائل شناخته مي‌شود، نظام برنامه‌ريزي سنّتي با چالش‌هاي متنوّعي مواجه است. يكي از ضعف‌هاي نظام برنامه‌ريزي منطقه‌اي رايج، عدم شناسايي، تحليل و به‌كارگيري عوامل كليدي توسعه منطقه است. هدف اصلي اين پژوهش تحليل استراتژيك ظرفيت‌هاي توسعه منطقه‌اي استان مازندران بر اساس چارچوب نظري توسعه منطقه‌اي در ابعاد اقتصادي، اجتماعي، زيربنايي و مديريتي، طبيعي، ساختار سكونتگاه و پيوندها است. در اين راستا ابتدا با سنجش محيط داخلي و محيط خارجي، فهرستي از نقاط قوت، ضعف، فرصت‌ها و تهديدهاي مطرح در اين شش حوزه‌ براي توسعه‌ي استان تهيه، سپس با نظر سنجي از كارشناسان و متخصصان استان مازندران، اقدام به وزن دهي به هر يك از آنها شد. در نهايت با محاسبه و تحليل آنها، اولويت ها مشخص گرديد. براساس نتايج به دست آمده 240 نقطه قوت، ضعف فرصت و تهديد در استان شناسايي شد كه در نهايت 40 نقطه به عنوان عوامل اصلي توسعه در استان مازندران انتخاب شدند. بدين ترتيب توليد ناخالص ملي با وزن 0/36 مهمترين نقطه قوت منطقه و عدم تعادل اكولوژيك در تمامي گستره ي استان با وزن 0/46 مهمترين نقطه ضعف استان مي‌باشد. همچنين ايجاد رسانه‌هاي جمعي مناسب در سطح ملي و منطقه اي با وزن0/32 مهم‌ترين نقطه فرصت و ضعف حمل و نقل و ارتباط ضعيف پيوند فراملي هر كدام با وزن 0/36 مهم‌ترين تهديد منطقه محسوب مي‌شوند.