اكراه در عمل به شريعت از منظر قرآن و حديث

اكراه در دين مي تواند در سه موضوع دين آوري، دين داري و عمل به دين مورد بحث قرارگيرد. بسياري از فقها با استناد به قرآن و احاديث اكراه مردم در عمل به احكام شرعي را جايز، و بعضي ديگر آن را غير جايز مي دانند. آثار زيادي كه هر يك از اين دو نظر در جامعه دارد ضرورت بررسي آن ها و دستيابي به يك نظر مستدل را، كه هدف اين مقاله است، بيشتر مي كند. با استناد به ادله متعدد قرآني و روايي مي توان گفت: اكراه در عمل به شريعت مشروع نيست و ادله اي كه ممكن است براي آن آورده شود قابل نقد است. هيچ كس مُجاز نيست مسلماني را كه نمي خواهد در بعضي موارد دين دارانه زندگي كند، به سبك زندگي ديني اكراه كند؛ حاكميت ديني نيز نمي تواند با تكيه به دين، در جامعه شريعت اكراهي اقامه كند، مگر در مواردي، مثل مجازات هاي مصوّب كه اغلبِ مردم بخواهند؛ كه در اين صورت در حكم اختيار جامعه و تخصصاً خارج از اكراه است.