پايش دماي سطح زمين و بررسي رابطه كاربري اراضي با دماي سطح با استفاده از تصاوير سنجنده OLI و ETM+ (مطالعه موردي: شهرستان پارس‌آباد )

هدف اصلي از اين تحقيق پايش دماي سطح زمين با استفاده از تصاوير ماهواره‌اي و رابطه‌اي كه دماي سطحي مي‌تواند با كاربري اراضي داشته باشد، مي‌باشد. ابتدا به منظور بررسي تغييرات كاربري اراضي، نقشه طبقه‌بندي شده كاربري ‌اراضي براي هر دو سال با استفاده از روش طبقه‌بندي شي گرا استخراج شد و سپس به منظور بررسي تغييرات كاربري اراضي نقشه تغييرات كاربري ‌اراضي براي يك بازه زماني 16 ساله (2018 – 2002) استخراج شد.نتايج نشان داد كه رابطه قوي بين كاربري اراضي و دماي سطحي وجود دارد. مناطق با پوشش گياهي بالا و مناطق آبي داراي درجه حرارت پايين بودند. خاك داراي بالاترين دما در هر دو سال است كه داراي دماي 40.80 براي سال 2002 و دماي 42.29 براي سال 2018 مي‌باشد. همچنين نكته قابل توجه درباره مناطق مسكوني اين است كه كاربري مسكوني از 34.51 در سال 2002 به 40.09 در سال 2018 افزايش پيدا كرده است كه نشان دهنده اين است كه درسال 2018 با گسترش شهر نسبت به 18 سال قبل تمركز حرارت نيز افزايش يافته است. كمترين دماي ثبت شده براي هر دو سال مربوط به مناطق آبي است با توجه به اينكه آب داراي ظرفيت گرمايي بالايي مي‌باشد، داراي دماي سطحي كمتري نيز مي‌باشد. همچنين نتايج به دست آمده نشان مي‌دهد با افزايش مساحت كاربري‌هاي ‌جنگل و كشاورزي آبي و همچنين با كاهش كاربريهاي مرتع و كشاورزي ديم در بازه زماني مورد مطالعه، دما همچنان روند افزايشي داشته است كه ميتوان اين چنين استنباط كردكه هرچند نواحي داراي پوشش گياهي متراكم به دليل تبخير و تعرق بيشتر داراي دماي سطحي كمتري نسبت به نواحي است كه عاري از پوشش گياهي هستند ولي نتوانسته‌اند به عنوان عامل تعديل كننده دما در منطقه عمل كنند. بنابراين همبستگي معني‎داري بين پوشش گياهي و دماي سطح زمين وجود ندارد كه عمدتا ناشي از مقدار كافي پوشش گياهي است.