تحليل تاب‌آوري اقليمي تابش در طراحي اقليمي شهرهاي ساحلي مازندران، نمونه موردي: شهر ساحلي نور

كاربرد اصول و روش‌هاي طراحي اقليمي با استفاده از منابع تجديدپذير براي ايجاد تاب‌آوري اقليمي، كارآمدترين مهندسي ساخت است كه منجر به كاهش آسيب‌پذيري، افزايش سازگاري اقليمي و آسايش اقليمي مي‌شود. از اين‌رو؛ تاب‌آوري اقليمي ساختمان‌هاي ساحلي در مقابل تابش، كه موجب تأمين نور روزانه، آسايش حرارتي و كنترل انرژي در فضاي داخلي مي‌شود، درسطوح و پوسته مهم و با ساعت و عمق تابش مرتبط است. هدف از اين پژوهش مطالعه و تحليل نحوه ايجاد تا‌ب‌آوري اقليمي در ساختمان‌هاي شهرهاي ساحلي مازندران به‌ويژه در شهر ساحلي نور است. روش اين پژوهش توصيفي تحليلي است كه از نظر هدف، كاربردي و با توجه به داده و مدل خروجي از لحاظ اجرا تحقيقي است. .ابزار پژوهش، داده‌هاي سنوپتيكي در بازه زماني (1398-1364) و نرم‌افزار اكوتكت.2011 است. تحليل داده‌ها از نوع تأليف آماري كه داده‌ها در جدول تنظيم و به شكل مدل و دياگرام ارائه شده است. نتايج يافته‎هاي سينوپتيكي و تحليل نرم‌افزار اكوتكت در شهر ساحلي نور نشان مي‌دهد، منطقه داراي 1883.2 ساعت تابش با ضريب 500 وات بر متر مربع است. چگالي تابش روزانه 79 درصد بر ساختمان است كه 2.5 درصد آن تابش مستقيم است. مناسب‌ترين جهات تابش، جنوبي، جنوب‎شرقي و شرقي و نامناسب‌ترين جهت غربي است. سازگاري دما و تهويه براي تعويض هوا هر ساعت 2.24 وات بر متر مربع است. نوع شاخص تاب‌آوري اقليمي منطقه سازگاري غير فعال با شيب رگرسيون 0.93 مي‎باشد كه در بحران‌هاي اقليمي توانايي بازگشت به حالت اوليه را دارد. . مناسب‌ترين نوع طراحي براي شهر ساحلي نور، تكنيك‌ طراحي غير فعال از جمله: توجه به جرم حرارتي، برودت تبخيري مستقيم ،غيرمستقيم، گرمايش غير فعال تابشي، تهويه شبانه و طبيعي است. براي بهره تابشي بيشتر نيز، كاربرد تكنيك فعال در طراحي فضاهاي مسكوني با نما و سقف خورشيدي با زاويه شيب 46 تا 51 درجه به سمت جنوب و جنوب‎غربي ساختمان مناسب است.