نقش راهبردي اقتدار فرهنگي در امتداد حيات ‌اجتماعي شيعيان (با تأكيد بر مؤلفه‌هاي امامان معصوم عليهم السلام)

رهبران شيعي همواره در تنگناي فراگير دوران قرار داشته و به منابع بنيادين قدرت مانند: حكومت و اقتصاد دسترسي نداشته‌اند؛ بنابراين پاسخ به اين مساله كه «مهم‌ترين مؤلفه‌هاي امامان براي امتداد حيات اجتماعي شيعه چه بوده است؟» استفهام مهمي است كه اين مقاله بر اساس منابع تاريخي و با بهره‌گيري از روش تحليلِ محتوايِ سخنانِ باقي‌ماندهِ از امامان معصوم عليهم السلام در پي پاسخ به آن مي‌باشد. يافته‌هاي تحقيق نشان مي‌دهد؛ مهم‌ترين راهبرد ايشان براي خروج از اين وضعيت، «اقتدارفرهنگي» بوده است كه «مرجعيت علمي» و «سرمايه‌گذاري فرهنگي» از مهم‌ترين اركان آن به‌شمار مي‌آيند و در اثر آن، تقويت و استمرار حيات شيعه خارج از دايره قدرت و غلبه بر گفتمان اكثريتِ حاكم، حاصل شده است؛ تا جايي‌كه ايشان با اتخاذ اين راهبرد حياتي توانستند، جانِ تازه‌اي به كالبد نيمه‌جان شيعيان بخشيده و علاوه بر اثرگذاري عميق بر ديگر فرهنگ‌ها، توسعه نفوذ قلمرو جغرافيايِ فرهنگي تشيع؛ به اوج اقتدار حقيقي دست يافته و فراتر از قلمرو سياسي حاكمان، به قدرت اجتماعي تبديل شوند تا امتداد اجتماعي خود را نيز تضمين نمايند. بديهي است به‌‌كارگيري اين بنيادهاي حركت‌‌آفرين، مي‌تواند چراغ راه شيعه در جهاني‌سازيِ فرهنگِ تشيع و نقش‌آفرين در ارتقاي اقتدار اجتماعي آنان در مسير شكوفائي تمدن نوين اسلامي باشد.