مصداق‌يابي كلمه‌ «القربي» در آيه‌ مودت از راه نقد و بررسي روايات شأن نزول

بعد از آنكه اتفاق نظر است كه منظور از «قربي» در آيه‌ 23 سوره شوري نزديكان پيامبر است، در مصداق آن ميان شيعه و اهل سنت اختلاف است. اهل سنت پنج احتمال را آورده، اما بيشتر گفته‌اند اين آيه در دوران مكي و درباره‌ مشركان قريش نازل شده و شامل تمام كساني مي‌شود كه با رسول خدا به نحوي نسبت نسبي دارند؛ هرچند بسيار دور. براي اثبات اين موضوع به روايت ابن عباس و برخي ديگر استناد كرده‌اند كه همگي از نظر سند، ضعيف و از نظر محتوا غير قابل استدلال مي‌باشند. شيعه مي‌گويد اين آيه درباره‌ اهل بيت نازل شده و به روايات صحيحي كه از سوي فريقين رسيده، مي‌توان استدلال كرد. افزون بر روايات، به برخي آيات ديگر كه واژه‌ «قربي» در آنها آمده و رواياتي كه در تفسير آنها رسيده و به اهل بيت تطبيق داده شد، نيز مي‌توان استناد نمود. زيرا واژه‌ «قربي» در پنج مورد قرآن به يك معنا و يك مصداق مي‌باشد. بديهي است كه هيچ حكمي در قرآن بدون فلسفه و ضرورت نيست، فلسفه‌ مودت نيز مي‌تواند ايجاد رابطه‌ مردم با اهل بيت: به‌عنوان مرجع ديني و علمي باشد.