بررسي تاثير دهانشويه بي‌كربنات سديم در پيشگيري از بروز و شدت موكوزيت دهاني در بيماران تحت شيمي‌درماني

هدف: موكوزيت دهاني از ناتوان‌كننده‌ترين عوارض شيمي‌درماني است كه به شدت وضعيت تغذيه اين بيماران را تحت تاثير قرار مي‌دهد. از اين‌رو مطالعه حاضر با هدف بررسي تاثير دهانشويه بيكربنات سديم بر پيشگيري، بروز و شدت موكوزيت دهاني در بيماران مبتلا به سرطان تحت شيمي‌درماني انجام شد.مواد و روش‌ها: مطالعه حاضر يك مطالعه‌ي نيمه تجربي با طرح پيش‌آزمون پس‌آزمون مي‌باشد كه در طي فروردين ماه 1398 تا تير ماه 1399 در كلينيك انكولوژي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي در غرب ايران انجام شد. در اين مطالعه بيماران سرطاني با روش بلوك تصادفي به گروه‌هاي مداخله و كنترل تخصيص داده شدند. بيماران درگروه مداخله هر 8 ساعت، 2 مرتبه و در هر مرتبه 7.5 سي‌سي محلول دهانشويه بيكربنات سديم رادريافت نمودند. در روزهاي پيگيري مقياس‌ها براي بيماران تكميل شدند. يافته‌ها: يافته‌هاي حاصل از اين مطالعه نشان داد دهانشويه بيكربنات سديم به‌خوبي توانسته است از بروز موكوزيت دهاني در بيماران تحت شيمي‌درماني كه هيچ علامتي از موكوزيت دهاني در ابتداي مطالعه نداشتند، در طول مطالعه جلوگيري كند. از اين‌رو تفاوت آماري معني‌داري در نمره ارزيابي عيني (4.21=F، 0.74=P) و نمره ارزيابي ذهني (3.67=F، 0.61=P) موكوزيت دهاني در طول مطالعه در گروه بيكربنات سديم مشاهده نشد. هم‌چنين تفاوت آماري معني‌داري در شدت موكوزيت دهاني در ارزيابي عيني و ذهني، بين گروه بيكربنات سديم و پلاسبو در روزهاي پيگيري مشاهده شد (0.01=P).نتيجه‌گيري: دهانشويه بيكربنات سديم، با پيشگيري از بروز و شدت موكوزيت دهاني در بيماران تحت شيمي‌درماني در طي سه هفته، سبب حفظ و ارتقاء سلامت دهان شده است. بر اين اساس توصيه مي‌شود به عنوان يك اقدام مراقبتي درماني در محيط‌هاي باليني در بدو شيمي‌درماني براي اين بيمارن مورد استفاده قرار گيرد.