تأثير تمرين ورزشي تناوبي با شدت بالا بر تغييرات سطوح بافتي كلاژن نوع 1و درصد فيبروز در رت‌هاي نر مبتلا به انفاركتوس ميوكارد

هدف: سكته قلبي از لحاظ پاتولوژيكي به عنوان مرگ سلول‌هاي عضله قلبي به خاطر اختلال در جريان خون، ايسكمي طولاني شريان كرونري و جايگزين شدن بافت قلبي نكروزي به صورت يك زخم فيبروزي متراكم، تعريف مي‌شود. بيان سطوح پروتئيني كلاژن-1 و فيبروز بعد از انفاركتوس قلبي در بافت قلب افزايش مي‌يابد. هدف از پژوهش حاضر بررسي تاثير فعاليت ورزشي تناوبي با شدت بالا بر تغييرات سطوح بافتي كلاژن نوع1 و ميزان فيبروز رت‌هاي نر مبتلا به انفاركتوس ميوكارد بود. مواد و روش‌ها: 30 سر رت نر صحرايي نژاد ويستار با ميانگين وزني 25 ±270 گرم به طور تصادفي به سه گروه 10 تايي (گروه شم، كنترل مبتلا به انفاركتوس ميوكارد، تمرين مبتلا به انفاركتوس ميوكارد) تقسيم شدند. جهت القا انفاركتوس ميوكارد رت‌ها تحت عمل جراحي بستن شريان كرونري LAD قرار گرفتند و سپس از طريق اكوكارديوگرافي ايجاد MI تأييد شد و رت‌ها پروتكل‌هاي تمرين ورزشي را به مدت 8 هفته و 5 جلسه در هفته اجرا كردند. پس از اتمام مداخله تمرين ورزشي رت‌ها تشريح شدند. يافته‌ها: ميزان بيان سطوح پروتئيني كلاژن نوع1 و درصد فيبروز در بافت قلبي رت‌هاي مبتلا به انفاركتوس ميوكارد گروه تمرين نسبت به گروه انفاركتوس ميوكارد شاهد كاهش معناداري يافت ( 001/0P le;). نتيجه‌گيري: به نظر مي‌رسد فعاليت ورزشي تناوبي با شدت بالا مي‌تواند از طريق كاهش بيان سطوح پروتئيني كلاژن نوع1 و درصد فيبروز در بافت قلبي موش‌هاي صحرايي مبتلا به انفاركتوس ميوكارد از اثرات منفي اسكار و فيبروز جلوگيري كند كه اين موضوع يك سازوكار مهم براي عملكرد قلبي و پيشگيري از آسيب قلبي باشد.