كليدواژه :
صبر , تاب آوري , نظريه‌پردازي , بحران , هيجان
چكيده فارسي :
در دهه‌هاي اخير دو اصطلاح «تابآوري» و «صبر» پژوهش‌هاي زيادي را به‌سوي خود جلب كرده‌اند. اكنون پرسش اين است كه آيا اين دو متغير داراي يك سازه هستند يا دو سازه مختلف دارند؟ چه شباهت و تفاوت‌هايي بين اين دو وجود دارد؟ اين مطالعه از نوع كيفي (تحليلي) است كه به روش مروري انجام شد كه تركيبي از روش مرور سيستماتيك، تحليل محتوا و مرور ادبيات بود. اطلاعات از منابع كتاب و مقاله جمعآوري شد. نتايج نشان داد كه صبر شامل تابآوري و فراتر از آن است. به لحاظ سازههاي مفهومي صبر شامل بازداري از خشم، بازداري از شهوات، شكيبايي، استقامت، انتظار و گشايش عقل است؛ در حالي كه سازههاي مفهومي تابآوري شامل تحملپذيري، انطباق، بازگشت، سازگاري، افزايش ظرفيت و تغيير و بازسازي است. به همين ترتيب فرايند رشد صبر عبارتند از: بازداري هيجاني؛ شكيبايي؛ استقامت؛ انتظار و كمال. پس ميتوان نتيجهگيري كرد كه روش صبر بهعنوان يك مدل در سبك زندگي اسلامي مي‌تواند هم در پيشگيري و مداخله و هم در رشد و تكامل آدمي، به‌ويژه در مداخلات مرتبط با بحران به كار رود. اين رويكرد مي‌تواند جايگزين مناسبي براي ديدگاههاي هيجان‌مدار و تاب آوري باشد.
چكيده لاتين :
Over recent decades, many researches have been done on "resilience" and "patience". The question is whether these two variables have one construct or have two different constructs; what similarities and differences they have. This study was a qualitative (analytical) research conducted with a review method, which was a combination of systematic review, content analysis, and literature review. The data were collected from books and articles. The results demonstrated that the patience includes the resilience and beyond. In terms of conceptual constructs, the patience includes the avoidance of anger, the avoidance of lusts, forbearance, perseverance, waiting, and the openness of mind; while, the conceptual constructs of the resilience include tolerance, adaption, return, compatibility, capacity increase, and change and reformation. In such manner, emotional restraint, forbearance, perseverance, waiting, and perfection are the process of patience growth. Therefore, it can be concluded that the patience, as a model in Islamic lifestyle, can be used in prevention and intervention, as well as human growth and evolution, especially in interventions related to crisis. This approach can be a good alternative to emotion-oriented and resilience views.
