ارتباط كنترل قند خون با بزاق غير تحريكي و خشكي دهان

هدف: خشكي دهان يك عارضه‌ي آزاردهنده ديابت بوده كه مي‌تواند باعث كاهش كيفيت زندگي فرد شود و تا حد زيادي با كنترل ضعيف قند خون و داروهاي مصرفي كه باعث كم‌كاري غدد بزاقي مي‌شوند، در ارتباط است. مواد و روش‌ها: 30 فرد ديابتي (سطح گلوكز ناشتا mg100ml /126 يا بالاتر)، 30 فرد پره ديابتي (سطح گلوكز ناشتا mg100ml / 110 تا 125) و 30 فرد سالم (سطح گلوكز ناشتا كم‌تر از mg100ml / 100) از بين مراجعين بيمارستان كوثر شهرستان سمنان، با اخذ رضايت آگاهانه وارد مطالعه شدند. در همه آن‌ها مشخصات فردي، HbA1C و بزاق غير تحريكي اندازه‌گيري و ثبت شد. HbA1C كم‌تر از 7% به عنوان ديابت كنترل شده در نظر گرفته شد. يافته‌ها: سه گروه از نظر جنس و سن جور بودند (0.05 P). ميانگين ±انحراف معيار ميزان بزاق غير تحريكي در بيماران ديابتي كنترل شده و بيماران كنترل نشده به ترتيب 0.02 ±0.08 و 0.02 ±0.06 ميلي‌ليتر بر دقيقه با تفاوت معني‌دار بود (0.006=P). ميانگين ±انحراف معيار ميزان بزاق غير تحريكي در بيماران ديابتي، پره ديابتي و در گروه كنترل به ترتيب 0.02±0.07، 0.01±0.12 و 0.02 ±0.14 ميلي‌ليتر بر دقيقه با تفاوت معني‌دار بود (P 0.001). نتيجه‌گيري: بالا رفتن سطح گلوكز ناشتا باعث كاهش بزاق غير تحريكي و از سوي ديگر افزايش ميزان خشكي دهان مي‌شود و از آن‌جائي كه در افراد با ديابت كنترل نشده خشكي دهان بيش‌تر بوده، لذا ميزان قند خون و نيز كنترل آن تاثير بارزي بر كاهش بزاق غير تحريكي و كاهش خشكي دهان دارد.