مقايسه هشت هفته برنامه تمرينات اصلاحي كمربند شانه‌اي، كمربند لگني و تركيبي بر تعادل افراد داراي سندرم متقاطع فوقاني

هدف: سندرم متقاطع فوقاني به عنوان نوعي ناهنجاري اسكلتي عضلاني شناخته مي‌شود كه منجر به تغييرات وضعيتي مانند سر به جلو، شانه به جلو و كايفوز مي‌شود. تعادل يكي از مهم‌ترين اجزاي پاسچر مي‌باشد كه ممكن است در نتيجه بروز سندرم متقاطع فوقاني كاهش يابد. هدف اين مطالعه مقايسه هشت هفته برنامه تمرينات اصلاحي كمربند شانه‌اي، كمربند لگني و تركيبي براي بهبود تعادل در اين سندرم مي‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه 45 دانشجوي دختر داراي سندرم متقاطع فوقاني به صورت هدفمند انتخاب شدند و به صورت تصادفي در سه گروه 15 نفري تمرينات كمربند شانه‌اي، كمربند لگني و تركيبي تقسيم شدند. تمرينات اصلاحي پيش‌رونده در تمامي گروه‌ها به مدت هشت هفته، هر هفته سه جلسه و به مدت 30 تا 70 دقيقه انجام شد. تعادل ايستا قبل و بعد از مداخله توسط دستگاه فوت اسكن ارزيابي شد. يافته‌ها: نتايج تحليل ANOVA براي داده‌هاي تكراري نشان داد تعادل افراد در هر سه گروه تمريني پس از شركت در برنامه تمرينات اصلاحي افزايش يافته است (0.000=P). نتايج آزمون تعقيبي براي وضعيت‌هاي 30 ثانيه با چشمان باز (0.05=P) و 30 ثانيه با چشمان بسته (0.04=P) تفاوت معناداري بين تمرينات گروه تركيبي و كمربند شانه‌اي نشان داد. در تغييرات بين گروهي آزمون‌هاي 10 ثانيه با پاي راست (0.84=P) و 10 ثانيه با پاي چپ (0.58=P) تفاوت معناداري مشاهده نشد. نتيجه‌گيري: اصلاح هم‌زمان ناهنجاري‌هاي وضعيتي به صورت يك كل نسبت به اصلاح مجزاي هر يك از ناهنجاري‌ها به صورت يك جزء مي‌تواند اثر‌بخشي بهتري در بهبود تعادل داشته باشد. بنابراين، تمرينات اصلاحي كل‌گرا براي بهبود تعادل در سندرم متقاطع فوقاني توصيه مي‌شود.