بررسي تطبيقي فنّ بيان سياسي در سخنراني رؤساي جمهور ايران و آمريكا

زبان سياسي، زبان پيچيده و مملو از راهبردهاي گوناگون در جهت متقاعد كردن آراي عمومي است. از جملۀ عمده‌ترين راهبردهاي زبانشناسي كه در زبان سياسي مورد تجزيه و تحليل قرار مي‌گيرد، بحث فن‌ّبيان سياسي است. لذا هدف اصلي پژوهش حاضر تحليل مقوله فن‌ّبيان در بستر گفتمان سياسي دو جامعۀ زباني متفاوت از ديدگاه برد (2000) است. مسئلۀ اصلي پژوهش، تبيين شباهت‌ها و تفاوت‌هاي راهبردهاي فن‌ّبيان سياسي به كار رفته توسط دو رئيس‌جمهور ايران و آمريكا در جهت تلاش براي كسب قدرت، اقناع سازي و جلب موافقت مخاطبانشان است. بدين منظور داده‌ها، به شيوۀ كتابخانه‌اي گردآوري و به روش تحليلي مورد بررسي قرار داده‌ايم تا به اين پرسش‌ها پاسخ دهيم كه هر دو رئيس‌جمهور در جهت تلاش براي جلب موافقت شنوندگان و اقناع آنان چگونه از زبان استفاده مي‌كنند؟ شباهت‌ها و تفاوت‌هاي فن‌ّبياني دو رئيس‌جمهور چگونه است؟ نتايج پژوهش حاكي از آن است هر دو رئيس‌جمهور از راهبردهاي جفت متقابل، تكرار و ليست سه‌گانه، نقش‌هاي گوناگون ضماير، نمود افعال و نكته‌گزيني بهره مي‌برند. عمده‌ترين راهبردي كه روحاني به كار مي‌برد كاربرد ضماير به طرق مختلف و رايج‌ترين راهبرد ترامپ به كارگيري تكرار است. استفاده و پرهيز از قياس نيز ديگر جنبۀ افتراق در كلام سخنرانان يادشده است. به طور كلي پژوهش حاضر گويا و مبيّن اين حقيقت است كه از رهگذر بررسي ابزارهاي فن‌ّبيان برد (2000) مي‌توان به راهكارهاي زباني متفاوت سياستمداران و مشخصاً بالاترين مقامات اجرايي جهت اقناع مخاطب، جذاب تر كردن سخنراني و ارائۀ چهره‌اي مثبت‌تر و مردمي‌تر پي برد.