گستاخي نشاندار در نمايشنامۀ پلكان

پژوهش حاضر درپي بررسي نمود رفتارهاي زباني تهديد كننده يا سازندۀ وجهه در نمايشنامۀ پلكان اثر اكبر رادي براساس نظريۀ تركورافي (2008) است كه براساس آن رفتارهاي زباني به پنج دستۀ ادب بي نشان، ادب نشاندار، بي ادبي، گستاخي بي‌نشان و گستاخي نشاندار تقسيم مي شود. تعيين الگوي رفتار زباني با بيشترين فراواني در كل نمايشنامه، شناسايي الگوهاي زباني شخصيت هاي فرادست و فرودست، تشخيص الگوي رفتار كلامي شخصيت هاي نمايش با شخصيت اصلي در موقعيت فرودستي او و همچنين بررسي نحوۀ تغيير الگوي كلامي شخصيت اصلي در عبور از پلۀ فرودستي تا پله هاي فرادستي از اهداف اين پژوهش است. براساس نتايج، در ميان الگوهاي كلامي، گستاخي نشاندار داراي بيشترين فراواني در پلكان است و در الگوي كلامي شخصيت هاي فرادست تمايلي براي حفظ و ساخت وجهۀ فرودستان وجود ندارد؛ وجهۀ فرودستان از روي عمد و با بيشترين استفاده از گستاخي نشاندار از سوي شخصيت هاي فرادست تهديد مي شود. الگوي كلامي شخصيت هاي فرودست از تنوع بيشتري برخوردار است و آنان از گستاخي بي نشان بيشتر از ساير الگوهاي كلامي استفاده مي كنند. به‌علاوه، الگوي كلامي شخصيت اصلي داستان درگذر از موقعيت فرودستي به موقعيت فرادستي از بي ادبي به گستاخي نشاندار تغير مي كند و هرچه از پلكان موقعيت و جايگاه بالاتر مي رود، از گستاخي نشاندار بيشتري استفاده مي كند.