الگوي ساختاري درد ادراك شده بر اساس سيستم هاي مغزي/رفتاري و حمايت اجتماعي با ميانجيگري تحمل پريشاني

هدف: هدف پژوهش حاضر تعيين الگوي ساختاري درد ادراك شده براساس سيستم‌ هاي مغزي/رفتاري و حمايت اجتماعي با ميانجيگري تحمل پريشاني بود. روش: روش پژوهش توصيفي از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش حاضر شامل تمام بيماران مبتلا به ميگرن مراجعه كننده به بيمارستان بوعلي و دو كلينيك مغز و اعصاب در شهر تهران در سال 1399 بود كه از ميان آنها 374 بيمار به روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل مقياس سيستم ‌هاي بازداري/فعال‌ سازي رفتاري كارور و وايت (1994)؛ مقياس چندوجهي حمايت اجتماعي ادراك شده زيمت و همكاران (1988)؛ مقياس تحمل پريشاني سيمونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه دردهاي مزمن محمديان (1374) بود. داده ‌هاي پژوهش حاضر با استفاده از روش الگويابي معادله ‌هاي ساختاري تحليل شدند. يافته ‌ها: در پژوهش حاضر يافته ‌ها حاكي از برازش الگوي ساختاري پژوهش با داده ‌هاي گردآوري شده بود. ضريب مسير غيرمستقيم بين سيستم فعال‌ساز رفتاري و درد ادراك شده منفي بود (001/0=P، 109/0=β). درنهايت ضريب مسير غيرمستقيم بين حمايت اجتماعي ادراك شده و درد ادراك شده منفي بود (001/0=P، 145/0=β). نتيجه‌ گيري: به نظر مي رسد حمايت اجتماعي ادراك شده و نظام فعال ‌ساز رفتاري انگيزه فرد را براي تحمل پريشاني ناشي از درد با هدف كاهش آن فراهم مي ‌آورند. براساس نتايج حاصل از پژوهش حاضر مداخلاتي كه تظاهرات سيستم ‌هاي مغزي/ رفتاري را تعديل مي ‌كنند و فراهم آوردن گروه‌ هاي حمايتي در جهت ارائه حمايت اجتماعي به بيماران مبتلا به درد ميگرن پيشنهاد مي ‌شود.