نقش خوش‌بيني بر سلامت روان و رشد پس از آسيب پرستاران بخش كرونايي با ميانجي‌گري تاب‌آوري و تنظيم شناختي هيجان

هدف: پژوهش حاضر با هدف پيش‌بيني سلامت روان مثبت و رشد پس از آسيب در پرستاران بخش مراقبت بيماران كرونايي بر اساس خوش‌بيني و با در نظر داشتن نقش ميانجي تاب‌آوري و تنظيم شناختي هيجان انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع مدل‌سازي معادلات ساختاري است. جامعه‌ آماري شامل كليه‌ پرستاران شهر اصفهان كه در بيمارستان‌هاي مراقبت از بيماران كرونايي مشغول به كار بودند مي‌باشد؛ كه از بين آن‌ها 230 نفر با روش نمونه‌گيري در دسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه‌ تجديدنظر شده جهت‌گيري زندگي (شي ير و كارور، 2015)، تنظيم شناختي هيجان (گارنفسكي و همكاران، 2006)، تاب‌آوري (اسكوماچر و همكاران، 2005)، رشد و تكامل پس از آسيب (تدسچي، 1996) و سلامت روان مثبت (لوكات، مارگرف، لوتز، واندر ولد و بكر 2016) بود. جهت تحليل داده‌ها از نرم‌افزارهاي اس پي اس اس نسخه‌ 23 و ايموس نسخه 23 استفاده شد. يافته‌ها: نتايج پژوهش نشان داد كه خوش‌بيني هم به طور مستقيم و هم غيرمستقيم از طريق راهبرد تنظيم شناختي هيجان سازش يافته و تاب‌آوري بر رشد پس از آسيب (0.408=β و 0.01 P) و سلامت روان مثبت (0.381=β و 0.01 P) تأثير مثبت دارد. نتيجه‌گيري: يافته‌هاي پژوهش علاوه بر تلويحات كاربردي و نظري مي‌تواند به‌عنوان الگويي مفيد براي ارائه‌ خدماتي مفيد به پرستاران جهت فراهم‌سازي زمينه رشد و تكامل پس از آسيب و ارتقا سلامت رواني به كار گرفته شود.