پيش‌بيني كيفيت رابطه زناشويي بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي، نيازهاي گلاسر و پذيرش خويشتن

هدف: هدف از پژوهش حاضر پيش‌بيني كيفيت رابطه زناشويي بر اساس ويژگي‌هاي شخصيتي، نيازهاي گلاسر و پذيرش خويشتن در بين زوجين شهر اصفهان بود. روش: اين پژوهش از نوع پژوهش‌هاي توصيفي و از نوع همبستگي بود. جامعه آماري زوج‌هاي 20 تا 50 ساله شهر اصفهان در سال 1396 بودند كه حداقل دو سال از ازدواج آن‌ها گذشته بود. نمونه آماري شامل 615 زوج بود كه به شكل در دسترس از مناطق مختلف شهري انتخاب شدند. ابزارهاي اين پژوهش عبارت بودند از پرسشنامه پنج عامل شخصيت نئو (كاستا و مك‌كري، 1992)، پرسشنامه كيفيت ابعاد رابطه (فليچر، سيمپسون و توماس، 2000)، پرسشنامه نيازهاي اساسي (صاحبي، 1380) و پرسشنامه پذيرش خويشتن (چمبرلين و هاگا، 2001). داده‌هاي گردآوري شده به كمك آزمون‌هاي همبستگي پيرسون و رگرسيون گام به گام مورد بررسي قرار گرفت. يافته‌ها: تحليل داده‌ها نشان داد كه متغيرهاي روان‌رنجوري، تجربه‌گرايي، نياز به آزادي و نياز به قدرت با كيفيت رابطه زناشويي رابطه منفي و معنادار دارند. متغيرهاي برون‌گرايي، توافق‌پذيري، وجدان‌گرايي، پذيرش خويشتن، عشق و تعلق خاطر، بقا و تفريح با كيفيت رابطه زناشويي رابطه مثبت و معنادار دارند. نتايج رگرسيون گام به گام نيز نشان داد كه كليه متغيرها قدرت پيش‌بيني كيفيت رابطه زناشويي را دارند. نتيجه‌گيري: با توجه به اين نتايج مي‌توان گفت تغييرات متغيرهاي پيش‌بين در اين پژوهش با تغييرات متغير كيفيت رابطه زناشويي همراه است. يافته‌هاي اين پژوهش نشان داد كه ويژگي‌هاي شخصيتي، نيازهاي گلاسر و پذيرش خويشتن مي‌تواند پيش‌بيني‌كننده كيفيت رابطه زناشويي باشد.