معرفي و بررسي ويژگي‎هاي مركزيت به‌عنوان معياري نوين براي تحليل شبكه، سنجش ريسك و انتخاب پرتفوي سهام

هدف: مركزيت، در تئوري شبكه، معياري است براي برآورد ميزان اهميت و تأثيرگذاري يك عضو در ساختار كلي شبكه. هدف از اين پژوهش، بررسي ويژگي‌هاي مركزيت سهام و توانايي اين معيار در تخمين ريسك و همچنين، امكان‌سنجي استفاده از اين معيار براي تشكيل سبد سهام است. روش: در اين پژوهش، ابتدا به بررسي ارتباط مركزيت سهام با معيارهاي پُركاربرد تخمين ريسك، مانند بتا و انحراف معيار بازدهي و همچنين، بررسي رابطۀ مركزيت سهام پرداخته شد. وزن معيارها با استفاده از چارچوب ماركويتز به‌دست آمد. در پايان، پس از معرفي استراتژي مبتني بر مركزيت براي انتخاب پرتفوي، به‌كمك معيارهاي مختلف ارزيابي عملكرد، نتايج با ساير روش‌هاي پُركاربرد مقايسه شد. يافته‌ها: يافته‌ها حاكي از آن است كه در بورس اوراق بهادار تهران، مركزيت مي‌تواند نقش مؤثري در تخمين ريسك سهام ايفا كند و ارتباط معناداري بين مركزيت و ساير معيارها وجود دارد. همچنين مشخص شد كه سهام با مركزيت كمتر، منافع مربوط به متنوع‌سازي پرتفوي را افزايش مي‌دهند و استراتژي انتخاب پرتفوي با استفاده از مركزيت در مقايسه با ساير روش‌هاي پُركاربرد انتخاب پرتفوي، عملكرد بهتري دارد و مي‌تواند بازدهي موزون شده با ريسك بهتري خلق كند. نتيجه‎گيري: مركزيت سهام، به‌عنوان معياري براي تعيين اهميت و تأثيرگذاري هر عضو يك شبكه، مي‌تواند مانند ساير معيارهاي پذيرفته ‎شده براي توصيف ريسك سهام، مفيد واقع شود. اين توانايي توصيف ريسك باعث مي‌شود كه بتوان از مركزيت براي تشكيل پرتفوي سرمايه‌گذاري بهره برد.