دلالت هاي نظريه فرهنگ صدرايي در حوزه خط مشي گذاري فرهنگ

دانش خط‌مشي‌گذاري فرهنگ هم‌چون ساير علوم، در پاسخ به مسايل پيش‌روي خود متكي به اصول موضوعه‌اي است كه در اين دانش مفروض‌الصحه دانسته شده‌اند. مطابق نظر فلاسفه مسلمان، گزاره‌هاي مذكور فرض‌هايي بدون پشتوانه معرفتي نيستند كه به دلايل فرهنگي تاريخي در انديشه دانشمندان اين علم نهادينه شده باشند بلكه صحت آن‌ها بايد در دانش‌هاي بنيادي‌تري هم‌چون فلسفه، نظريه فرهنگ، خط‌مشي‌گذاري عمومي و... به اثبات رسيده باشد. از اين‌رو خط‌مشي‌گذاري فرهنگ، ربط و نسبت وثيقي با دانش‌هاي فوق برقرار مي‌كند به گونه‌اي كه تغيير مبنا در دانش‌هاي فوق موجبات تغيير و تحول در نظريه‌هاي خط‌مشي‌گذاري فرهنگ را فراهم مي‌سازد. مبادي تصوري و تصديقي برآمده از حكمت متعاليه، اين ظرفيت را دارند تا وجود حقيقي فرهنگ و برخي از احكام آن (از قبيل شيوه‌ي تكون، تغيير و تحول) را تبيين نمايند. مطابق اين نظام فلسفي، فرهنگ، در حقيقت صورت تنزل‎يافته معنا به عرصه فهم عمومي و رفتارهاي مشترك و كنش‎هاي اجتماعي است. در مقاله جاري، تلاش شده است با بهره‌گيري از «روش‌شناسي بنيادين» پيامدهاي منطقي‌اي كه پذيرش نظريه فرهنگ صدرايي در عرصه خط‌مشي‌گذاري فرهنگ در پي دارد، بيان گردند.