بررسي سرمايه فرهنگي بورديو و رشد در تعاليم ديني

مقاله حاضر به بررسي دو مفهوم سرمايه فرهنگي بورديو و رشد در تعاليم ديني و رابطه ميان آن دو مي‌پردازد. ازاين‌رو چيستي مفاهيم مذكور، باهدف درك ارتباط معاني دو اصطلاح سرمايه فرهنگي و رشد در پژوهش حاضر مدنظر مي‌باشد.لذا در يك مطالعه اسنادي پس از مرور و تفكيك رويكردهاي مختلف مفهومي در بسط نظري سرمايه فرهنگي و دسته‌بندي و تشريح آن‌ها، اصطلاح سرمايۀ فرهنگي و ابعاد آن در آثار بورديو تبيين، و سپس به تبيين مفهوم رشد و تحليل آن مبتني بر سياق مفهوم، و مفهوم متضاد از نگاه آموزه‌هاي ديني، و درنهايت درك رابطه معنايي آن‌ها پرداخته مي‌شود. مرور پژوهش‌هاي خارجي نشان داده كه مفهوم سرمايه فرهنگي در هر دوره‌اي، با توجه به شرايط زماني و مكاني هر جامعه، توسط محققان بازنگري شده، درحالي‌كه در پژوهش‏هاي داخلي، مفهوم سرمايۀ فرهنگي در قالبي مشابه با تقسيم‌بندي بورديويي به‌طور يكسان( بدون بازنگري) وبي توجه به معرفت فرهنگي مورداستفاده قرارگرفته است. درواقع، سرمايه يا رشد فرهنگي(در يك نگاه ترجمه‌اي) دارا بودن سرمايه انساني الهي است؛ مسئله‌اي كه در ادبيات بورديو وجود نداشته، بلكه نگاه انتقادي بدان است. اما در تعاليم ديني، سرمايه فرهنگي دارايي و ظرفيت وجودي و كشش دروني به‌سوي رشد با دو شاخصه عام معرفت و شريعت(دين) مدنظر است.