ارتقا مديريت بهره‌برداري تلفيقي آب كشاورزي در شبكه آبياري با هدف تعادل بخشي آبخوان (مورد مطالعاتي: شبكه آبياري قزوين)

تعادل بخشي آبخوان‌هاي واقع در مناطق كشاورزي نيازمند بهبود عملكرد سامانه‌ انتقال، توزيع و تحويل آب سطحي است. اين تحقيق به بررسي ميزان تاثيرگذاري ارتقاء عملكرد سامانه توزيع آب (كانال اصلي آبياري) در تعادل بخشي آبخوان ميپردازد. در گام نخست، مدل عددي آبخوان دشت قزوين، با كد MODFLOW در نرم‌افزار GMS، به‌منظور نمايش تاثير روش‌هاي بهره‌برداري در كانال اصلي آبياري، توسعه داده شد. در ادامه، مدل شبيه‌ساز هيدروليك جريان سامانه توزيع آب در كانال اصلي آبياري با نرم‌افزار MATLAB توسعه، كاليبره و صحت سنجي گرديده است. در نهايت با سامانه كنترل خودكار پيش‌بين لينك شد. نهايتا تاثير سامانه كنترل خودكار پيش‌بين بر تعادل بخشي آبخوان مورد بررسي قرار گرفت. نتايج نشان داد كه با ارتقاء عملكرد سامانه توزيع آب در كانال اصلي آبياري ميزان بهبود شاخص كفايت با ارتقا شيوه بهره برداري موجود به سامانه كنترل خودكار متمركز(MPC) در حدود 30 درصد در نواحي انتهاي شبكه آبياري است. براين اساس ميزان كاهش برداشت از آبخوان با بهره‌گيري از سامانه كنترل خودكار پيش‌بين در حدود 401.86 ميليون مترمكعب در سال است. نتايج مدل‌سازي عددي آبخوان نشان داد كه در روش حاضر بهره‌برداري تراز آب زيرزميني همچنان روند افزايشي افت را حفظ مي‌كند. بطوريكه نتايج نماينگر مقدار افت سالانه در حدود 150 سانتي متر در روش بهره‌برداري معمول است. بكارگيري سامانه كنترل خودكار متمركز پيش‌بين سبب افزايش كفايت تحويل آب به آبگيرها شده، و همچنين سبب افزايش تراز آب در چاه‌هاي مشاهداتي موجود در نواحي كشاورزي خواهد شد.