تاثير بي تفاوتي سازماني بر اينرسي سازماني با نقش ميانجي سكوت سازماني

امروزه سازمان ها به صورت سيستم هاي باز نگريسته مي شوند كه اگر از يادگيري و ايجاد تغييرات احتراز نمايد، به مرور زمان با اينرسي سازماني و نهايتاً ناكارامدي سازماني مواجه مي شوند، از اين رو هدف اين پژوهش، بررسي نقش بي تفاوتي سازماني بر اينرسي سازماني با در توجه به نقش ميانجي سكوت سازماني مي باشد. پژوهش حاضر از لحاظ هدف، كاربردي و از نظر جمع آوري داده ها از نوع پيمايشي است. جامعه آماري پژوهش، كليه كاركنان رسمي و پيماني دانشگاه علوم پزشكي خراسان  مي باشد كه از طريق روش نمونه گيري تصادفي ساده، با توجه به جدول مورگان و فرمول تعداد شاخص ها در معادلات ساختاري 469 نفر به عنوان نمونه انتخاب گرديد. داده هاي پژوهش از طريق پرسشنامه جمع آوري گرديد كه جهت تحليل آن ها از روش مدلسازي معادلات ساختاري و نرم افزارهاي Spss  و   Amosاستفاده شده است.  نتايج نشان مي دهد كه بي تفاوتي سازماني تاثير مثبت و معني داري بر اينرسي سازماني دارد و همچنين يافته ها حاكي از تاثير مثبت و معنادار  سكوت سازماني بر اينرسي سازماني و نقش ميانجي آن مي باشد. با توجه به پيامدهاي مخرب اينرسي سازماني در بلندمدت كه موجب عدم پاسخگويي به تغييرات محيطي، كاهش كارايي، افزايش هزينه ها و كاهش درآمد سازمان، كاهش سرعت فعاليت ها و برنامه ريزي اقتضايي ضعيف مي گردد، سياستگذاري صحيح مديران در برخورد با  بي تفاوتي سازماني و سكوت سازماني منجر به پويايي سازمان  و تطبيق  سازمان با تغييرات محيطي مي شود