تكامل نفس در انديشه صدرالمتألهين و نوصدراييان

آموزه «تكامل نفس» به‌‌مثابه يكي از مهم‌ترين زواياي نفس‌شناسي فلسفي، بيانگر استكمال وجودي نفس در دو حوزه نظري و عملي است و نوشتار حاضر با روش توصيفي ـ تحليلي به واكاوي آن در انديشه صدرالمتألهين و نوصدراييان پرداخته است. از رهگذر اين جستار مشخص مي‌شود كه در منظومه حكمت متعاليه،‌ تكامل نفس در ساحت نظري در سايه آموزه فلسفي اتحاد عالم و معلوم محقق مي‌شود و در كنار آن، آموزه اتحاد عامل و عمل نيز مطرح است. از جمله مهم‌ترين مباني انسان‌شناختي تكامل نفس مي‌توان «جوهريت نفس»، «حدوث جسماني و بقاي روحاني نفس» و «حركت جوهري نفس» را نام برد. از جمله مهم‌ترين دستاوردهاي تكامل نفس در حوزه انسان‌شناسي، مي‌توان به «نقد نوع اخيرانگاري انسان» و «ماهيت‌نداري نفس» اشاره كرد.