بررسي تطبيقي فطرت در انديشه امام خميني(ره) و علامه طباطبائي

مسئلة فطرت از سويي با حوزه خداشناسي ارتباط دارد و از سوي ديگر، كليد حل بسياري از مسائل حوزه انسان‌شناسي است. نحوه وجود انسان همراه با يك سلسله دانش‌ها و گرايش‌هاي عالي‌اي است كه از آنها در فرهنگ قرآني با عنوان «فطرت الهي» (روم: 30) ياد مي‌شود. در انديشه امام خميني(ره)، فطريات به اصلي و تبعي تقسيم مي‌شوند. فطرت اصلي، فطرت عشق به كمال مطلق و خير و سعادت مطلق است و فطرت فرعي، فطرت تنفر از نقص و انزجار از شر و شقاوت است. امور فطري در انديشه ايشان عبارت‌اند از: فطرت بر اصل وجود مبدأ، فطرت بر توحيد، فطرت بر استجماع آن ذات جميع كمالات را، فطرت بر معاد، فطرت بر نبوت، فطرت بر وجود ملائكه و روحانيين و انزال كتب. به باور علامه طباطبائي، فطرت به معناي ايجاد از عدم است. آنچه از آثار علامه طباطبائي به دست مي‌آيد، اين است كه ايشان نقش فطرت ديني را در سه حوزه مرتبط با اصل توحيد طرح كرده‌اند: 1. خداجويي؛ 2. خداشناسي؛ 3. خداباوري يا ايمان به خدا