تاثير فعاليت و تمرين مقاومتي و اصول تجويز آن براي بيماران ‌‌قلبي‌عروقي

مقدمه: اهميت و ضرورت پيشگيري از بروز اين بيماري‌ها به منظور حفظ و گسترش سلامتي، توجه بسياري از پژوهشگران را به روش‌هاي پيشگيري از بروز آسيب‌هاي قلبي‌عروقي معطوف داشته است. تاثيرات متابوليك كاهش توده عضلاني ناشي از فرآيند طبيعي پيري با كاهش فعاليت عضلاني ايجاد شده و منجر به شيوع بالاي چاقي، مقاومت به انسولين، ديابت نوع 2، اختلال چربي خون و بيماري‌هاي ‌‌قلبي‌عروقي مي‌گردد. اين عوامل خطرساز موجب اختلال در ساختار قلبي‌عروقي نظير انفاركتوس قلبي، سفتي شرياني و اختلال عملكرد اندوتليال و غيره مي‌گردند. هم‌چنين پژوهش‌ها نشان مي‌دهدكه قدرت عضلاني با تمام عوامل ايجاد كننده مرگ و شيوع نشانگان متابوليك نسبت عكس دارد. بنابراين هدف از اين مطالعه ارائه روش‌هاي تمرين مقاومتي ايمن براي بيماران قلبي عروقي مي‌باشد. نتيجه‌گيري: فعاليت مقاومتي در پيشگيري و يا معكوس نمودن تغييرات عملكردي، مورفولوژيكي و ساختاري قلب مؤثر مي‌‌باشد. تحقيقات نشان مي‌دهد كه تمرين مقاومتي از كاهش توده و عملكرد عضلاني جلوگيري مي‌كند. اين موضوع مي‌تواند كاهش عملكردي ناشي از پيري و بيماري را نيز جبران نمايد. به دليل اينكه روش‌هاي تمرين مقاومتي متنوع هستند و با مشكلات فراوان روش‌شناسي همراه هستند، مطالعه تاثير فعاليت و تمرين ورزشي مقاومتي در بيماران ‌‌قلبي‌عروقي هميشه بحث برانگيز بوده است. اين مقاله يافته‌هاي تحقيقات قبلي را كه اثرات تعامل بين فعاليت حاد ورزشي و تمرين در بيماران ‌‌قلبي‌عروقي را مرور و نتيجه‌گيري مي‌نمايد و در نهايت اصول تجويز تمرين مقاومتي در اين بيماران را بيان مي‌كند. به‌طور كلي اين مطالعه بيان مي‌كند كه اجراي تمرين مقاومتي حتي براي بيماران مبتلا به CHF سودمند مي‌‌باشد.