بررسي رابطه‌ي باورهاي هوشي و ارتباط پدر فرزند با انگيزه پيشرفت تحصيلي در دانش‌آموزان پسر

پژوهش حاضر با هدف بررسي رابطه‌ي باورهاي هوشي و ارتباط پدر فرزند با انگيزه پيشرفت تحصيلي در دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه‌ي دوم شهرستان شوشتر در يك پژوهش هم‌بستگي انجام شد. جامعه‌ي اين پژوهش شامل كليه‌ي دانش‌آموزان پسر مقطع متوسطه‌ي دوم شهرستان شوشتر در سال تحصيلي 9796 بود. 366 دانش‌آموز پسر بر اساس جدول نمونه‌گيري كرجسي و مورگان و با توجه به حجم جامعه (3323 نفر) به روش نمونه‌گيري تصادفي خوشه‌اي چندمرحله‌اي انتخاب شدند. در اين پژوهش دانش‌آموزان به پرسش‌نامه‌ي انگيزش پيشرفت (AMQ)، مقياس نظريه تلويحي هوش (ITIS) و مقياس ارتباط والدفرزند (PCRI) پاسخ دادند. تحليل داده‌ها با استفاده از روش‌هاي آماري ضريب هم‌بستگي پيرسون و تحليل رگرسيون چندگانه و نرم‌افزار آماري 22SPSS انجام گرفت. نتايج نشان داد كه بين باور هوشي افزايشي و ارتباط پدرفرزند با انگيزه پيشرفت تحصيلي در دانش‌آموزان رابطه‌ي مثبت و معناداري وجود دارد و بين باور هوشي ذاتي و انگيزه پيشرفت تحصيلي رابطه وجود ندارد. همچنين، نتايج تحليل رگرسيون نشان داد كه از ميان متغيرهاي پيش‌بين باور هوشي افزايشي و ارتباط پدر فرزند به‌طور معناداري انگيزه‌ي پيشرفت تحصيلي را در دانش‌آموزان پيش‌بيني مي‌كنند براساس نتايج، مي‌توان نتيجه گرفت دانش‌آموزاني كه به منعطف و افزايشي بودن هوش باور و ارتباط نزديكي با پدرشان دارند، انگيزه پيشرفت تحصيلي بيشتري نيز دارند امّا دانش‌آموزاني كه باور به ذاتي بودن هوش دارند، لزوماً انگيزه پيشرفت تحصيلي بيشتري ندارند.